آنها هزار اسب سوار به فرماندهى حرّ بن يزيد تميمى يربوعى بودند، آمدند و حرّ و سوارانش در گرماى نيمروزى ظهر مقابل حسين عليه السّلام توقف كردند، حسين و اصحابش عمامه بر سر بسته و شمشيرهايشان را با حمايل بر دوش بسته بودند.

(1) حسين عليه السّلام به جوانانش فرمود: قوم را سيراب كنيد، به آنها آب بنوشانيد، اندكى هم به اسب‌ها آب بدهيد. جوانانش برخاستند، و به آنها آب دادند تا اينكه سيرابشان كرده قدح‌ها و كاسه‌ها و ظروف را پر كردند، و نزد اسب‌هايشان گذاشتند، وقتى اسب سه يا چهار و يا پنج نفس از آن آب مى‌خورد آن را از پيش او مى‌گرفتند و اسب ديگر را سيراب مى‌كردند تا اينكه همه اسب‌ها سيراب شدند.[1] وقت نماز ظهر فرار رسيد. حسين عليه السّلام به حجّاج بن مسروق جعفى دستور داد أذان بگويد، او أذان گفت، وقت اقامه كه رسيد حسين [عليه السّلام‌] با يك ملحفه و رداء و نعلين از چادر بيرون آمد.

[ابتدا] حمد و ثناى الهى را گفت، سپس فرمود: اى مردم، از خداى عزّ و جلّ و شما معذرت مى‌خواهم، من به سوى شما نيامده‌ام تا زمانى كه نامه‌هايتان به من رسيدند و فرستاده‌هايتان بر من وارد شدند، [با اين پيام كه‌]: ما امامى نداريم! نزد ما بيا تا كه شايد خداوند در پرتو شما ما را بر محور هدايت جمع كند، اگر بر [دعوتتان پايبند هستيد] من آمدم، اگر عهد و پيمانى را كه موجب اطمينان من بشود به من مى‌سپاريد به شهرتان وارد مى‌شوم، و اگر اين كار را نمى‌كنيد و ورودم را خوش نداريد از نزدتان به جايى كه از آنجا به طرف شما آمده‌ام بازمى‌گردم! [همه از پاسخ دادن به حضرت‌] سكوت كردند، و به [مؤذّن‌] گفتند: اقامه بگو، مؤذن اقامه نماز را گفت.

سپس حسين عليه السّلام به حرّ فرمود: آيا مى‌خواهى با اصحابت نماز بخوانى؟ حرّ گفت: نه، شما نماز بخوان و ما با شما نماز مى‌خوانيم و به شما [اقتدا مى‌كنيم‌].

حسين [عليه السّلام‌] بر ايشان نماز خواند، بعد وارد چادر خود شد و اصحابش نزد او

[1] تاريخ طبرى، 5/ 400 و 401، ادامه خبر عدىّ بن حرمله و ارشاد، 2/ 77 و 78 با تغيير و جابجايى.