شراف:[1] [برخورد با سپاه حر]

(1) حسين [عليه السّلام‌] آمد تا در شراف منزل كرد، هنگام سحر به جوانانش دستور داد، آب بسيارى برداشتند، و از آنجا حركت كردند، اوائل روز با شتاب راه رفتند تا اينكه روز به نيمه رسيد. [ناگاه‌] مردى [از كاروان امام حسين عليه السّلام‌] گفت: الله اكبر، [به دنبالش‌] حسين [عليه السّلام‌] هم فرمود: الله اكبر، براى چه تكبير گفتى؟ [مرد] گفت: نخل [درخت خرما] ديدم.

آن دو أسدى [عبد الله بن سليم و مذرى بن مشمعلّ‌] به او گفتند: ما هرگز در اينجا حتى يك نخل هم نديده‌ايم، حسين عليه السّلام فرمود: به نظر شما چه مى‌آيد؟ گفتيم به نظر ما سرهاى اسب سواران است، [آن مرد] گفت: و الله من هم همين طور فكر مى‌كنم.[2] حسين عليه السّلام گفت: آيا [اين اطراف‌] پناهگاهى نيست كه به آن پناه ببريم و آن را پشت سرمان قرار دهيم و تنها از يك جهت با اين قوم روبرو شويم؟ گفتيم: [منظور همان دو أسدى هستند [عبد الله بن سليم و مذرى بن مشمعلّ‌]] چرا هست، اين كوه ذو حسم،[3] كنار شماست، از سمت چپتان به سويش خواهى رفت، اگر در رسيدن بدان بر اين قوم پيشى بگيرى، بر وفق مراد شما خواهد بود. امام عليه السّلام از سمت چپ به طرفش رفت و ما هم با ايشان رفتيم و به سوى ذو حسم مسابقه داديم و زودتر از آن قوم به آن رسيديم.

[آنها] وقتى ديدند ما راه خود را كج كرديم راهشان را، به طرف ما كج كردند.

حسين عليه السّلام پياده شد و دستور داد چادرها را بپاداشتند. هنوز چادرها را بپانكرده بوديم كه سرهاى اسب سواران ظاهر شد، پرچم‌هايشان مثل بالهاى پرندگان بود،

[1] شراف بين واقصه و قرعاء واقع گرديده و از آنجا تا واقصه دو ميل فاصله است. معجم البلدان 3/ 331.

[2] تاريخ طبرى، 5/ 400، به نقل از أبى مخنف از أبو جناب كلبى از عدّى بن حرمله و ارشاد، 2/ 76 و 77، با كمى تغيير و أبو الفرج اصفهانى، مقاتل الطالبيين، قم، مؤسسه دار الكتاب، چ. دوم، 1385 ه، ص 73، به نقل از أبى مخنف، با كمى تغيير و اختصار.

[3] نام كوهى است، كه بين آن تا عذيب الهجانات به طرف كوفه سى و سه ميل فاصله است.