صعصعه گفت:

شاميان برجستند[1]، (و به غلغله در آمدند) و در دل سياهى شب بانگ برداشتند:

اى مردم عراق! اگر شما ما را بكشيد چه كس سرپرستى فرزندانمان را به عهده خواهد گرفت؟ و اگر ما شما را بكشيم چه كس فرزندان شما را سرپرستى خواهد كرد؟ خدا را، خدا را، اين باقى مانده مردان را نگاه داريم. صبحدم شاميان قرآنها را بر سر نيزه‌ها بر آورده و بر اسبان آويخته بودند. مردم كه به تعبيه چنين پرچم- گونه‌هايى خوانده شده بودند شوق وافر نشان دادند. قرآن مسجد بزرگ دمشق را بر نيزه‌هايى كه ده تن آنها را مى‌كشيدند بالا برده بودند و حاملانش بدين شعار ندا در دادند: «اى مردمان عراق، اينك كتاب خدا، در بين ما و شما.» و ابو اعور سلمى بر استرى سپيد نشسته و قرآن بر سر نهاده و پيش آمده بود و بانگ مى‌كرد:

«اى مردمان عراق، اينك كتاب خدا در بين ما و شما.»

سخن عدىّ ابن حاتم‌

عدىّ بن حاتم نزد على آمد و گفت: اى امير مؤمنان گر چه باطل گرايان به حق‌پرستان ابقا نكردند و بسى را از بين بردند ولى هيچ گروهى از ما نيست كه گزندى از آنان ديده باشد و در مقابل صدمه‌اى همچند آن بديشان نزده باشد. همه (از هر دو طرف) زخم خورده‌اند، ولى باز مانده قواى ما از ته بساط نيروى آنان قويتر است. كسان بيتابيهايى كرده‌اند (و ضعفهايى نشان داده و اظهار خستگى كرده‌اند[2]) ولى از پس بيتابى جز آنچه تو دوست دارى‌[3] نباشد. پس مردم را به پيكار وادار (و نبرد را ادامه ده). آنگاه اشتر نخعى برخاست و گفت: اى امير مؤمنان، معاويه را در ميان پيروانش هيچ پشتوانه‌اى نباشد ولى تو به شكر خدا پشتوانه دارى،

[1] متن از روى شنهج« فثار اهل الشام» و در اصل‌[ فأمر ...].

[2] اشاره به سخنان اشعث دائر بر لزوم آتش بس كه پيشتر در ص 660، 661 گذشت.- م.

[3] متن« الّا ما تحبّ» و در شنهج( 1: 185)[ ... نحبّ- ما دوست داريم‌]( به تعبير مثل فارسى:

از پس هر گريه آخر خنده‌ايست.- م.)