من بدانگاه كه دامنه جنگ بالا گيرد بدون آنكه خود حيران شوم ديدگان را خيره مى‌كنم، صفوف را مى‌شكافم و ميداندارى من به آوردگاه چون يكّه تازى اژدهاى دمان بر سر صخره است.

من مسئوليت آنچه را از نيك و بد به عهده‌ام نهاده شده مى‌پذيرم‌

حمله اشتر و شعر نجاشى در اين باب‌

اين ماجرا على را غمين كرد و پس از آن كه عمرو بن عاص با فوجى پيش آمد (على به اشتر) گفت: اى «پسر شمشير خدا[1]» پيش تاز و صف بشكاف كه لحظه پيروزى در رسيده است! كسان روى به اشتر (كه چنين خطاب و فرمانى از على شنيده بود) آوردند و گفتند: امروز روزى از روزهاى (دلاوريهاى) پيشين توست زيرا پرچم معاويه چندان نزديك آمده كه آن را مى‌بينى. اشتر پرچم خود را برگرفت و هجوم آورد و مى‌گفت:

من از قبيله ربيع يا مضر نيستم‌[2] بلكه از بنى مذحج دلير سرفرازم، و آن قدر دشمنان را بكوفت كه به جاى خود بازگشتند، و فوج عمرو عقب‌نشينى كرد.

نجاشى در اين باره سرود:

[1] متن« يا ابن سيف اللّه».

[2] متن از روى مروج الذهب( 2: 21)« لست من الحىّ ربيع أو مضر» و در اصل‌[ ... ربيعة و مضر ...] كه مخل وزن شعر است.

[3] در شنهج( 2: 285)[ و لما رأينا اللّواء العقاب‌]( اين حمله بزرگ عمرو بن عاص زير پرچم عقاب نشان معاويه آغاز شده بود.- م.)