كردند چيزى را علمش را خوب فرا نگرفتند» بنا بر اين وظيفه مردم منحصر در امر و نهى الهى و نيز بگفتار حق مأمورند، پايدارى بر نادانى را اجازه ندارند. خداى ايشان را بپرسش و فهميدن امور دين امر كرده و فرموده است (124 سوره 9) چرا از هر گروه ايشان دسته‌اى سفر نكنند تا در امر دين دانش اندوزند و چون بازگشتند قوم خود را بيم دهند. و نيز فرمود (46 سوره 16) اگر خودتان نميدانيد از اهل كتاب بپرسيد. پس اگر براى سالمان پايدارى بر نادانى روا بود ايشان را بپرسش امر نميفرمود و بفرستادن پيمبران و كتب و دستورات نيازى نبود و در اين صورت ايشان مانند چارپايان و ناسالمان بودند و چون چنين ميبودند چشم بهم زدنى باقى نميماندند و چون بقائشان جز با آموزش و پرورش روا نباشد، لازم شد هر كه خلقتش سالم و ابزار تكليفش كامل است براى خود معلم و رهنما و رأى زن و فرمانده و باز دارنده گيرد، و راه آموزش پرورش و پرسش پويد.

پس سزاوارتر چيزى كه عاقل برگيرد و متفكر با هوش آن را جويد و شخص با توفيق و درست رو در آن كوشد همانا علم دين و شناختن روش عبادتى است كه خدا از خلقش خواسته و آن توحيد و مقررات و احكام و امر و نهى و جلوگيريها و آداب او ميباشد. زيرا حجت تمام است و تكليف لازم و عمر كوتاه و تأخير ناپذيرفته و در روش عبادتى كه خدا از خلقش خواسته شرط است كه تمام واجباترا مردم از روى علم و يقين و بصيرت بجاى آرند كه در اين صورت بجاى آورنده آنها نزد خدا پسنديده و سزاوار ثواب و پاداش‌