بزرگ او گردد. زيرا كسى كه بى‌دانش و بصيرت كارى انجام دهد نميداند چه ميكند و براى كى انجام ميدهد و چون نادانست بكار خود اطمينان و تصديق ندارد، زيرا تا كسى بمعتقداتش بدون شك و ترديد آشنا نباشد او را تصديق‌كننده نگويند زيرا شك دارنده شوق و ترس و خضوع و تقرب عالم با يقين را ندارد و خداى عز و جل فرموده است (78 سوره 43) مگر كسانى كه بحق گواهى داده و خودشان علم داشته باشند.

پس گواهى پذيرفته شد بجهت علم بآن و اگر علم بگواهى نباشد پذيرفته نيست و كسى كه از روى و بدون علم و بصيرت انجام وظيفه ميكند كارش با خداست، اگر خواهد بر او تفضل نموده، عملش بپذيرد و اگر خواهد نپذيرد، زيرا خدا با او شرط كرده كه واجباتش را از روى علم و بصيرت و يقين انجام دهد، تا از آنها نباشد كه خدايشان چنين توصيف نمود (12 سوره 22) از جمله مردمان كسى است كه خدا را با دو دلى پرستد، اگر چيزى باو رسد به خداپرستى قرار گيرد اگر بلائى باو رسد روى بگرداند دنيا و آخرت را زيان كند و زيان آشكار همين است. چون او بدون علم و يقين در دين داخل شده خروجش هم از دين بى‌علم و يقين است و امام عليه السّلام فرموده است: كسى كه از روى علم داخل ايمان شود ثابت ماند و ايمانش او را سود بخشد و كسى كه بدون علم داخل شود همچنان كه داخل شده خارج مى‌شود و نيز فرموده است: هر كه دينش را از كتاب خدا و سنت پيغمبرش (ص) برگيرد از كوهها استوارتر است و كسى كه دينش را از دهان مردم گيرد همان مردمش از دين برگردانند، و باز فرمود: هر كه امر امامت ما را از قرآن نفهمد از فتنه‌ها بيرون نرود.