كه خدا لعنتشان كرده و هر كه را خدا لعنت كند هرگز ياورى براى او نخواهى يافت. مگر آنها را از ملك بهره‌اى هست؟» يعنى ملك امامت و خلافت «كه در آن صورت نقيرى هم بمردم ندهند» ما هستيم آن مردمى كه خدا قصد كرده و نقير نقطه ميان هسته خرماست (و مقصود بيان كمال بخل و خست ايشانست كه اگر بمقام سلطنت هم ميرسيدند، قسمتى از هسته خرما را از ما مضايقه ميكردند، تا چه رسد بچيز شريفتر و گرانبهاتر).

«و يا بمردم نسبت بآنچه خدا از كرم خويش بآنها داده حسد ميبرند» ما هستيم آن مردم حسد برده شده، براى منصب امامتى كه خدا بما داده و بهيچ كس ديگر نداده «حقا كه ما خاندان ابراهيم را كتاب و حكمت و ملك بزرگى داديم» يعنى پيغمبران و رسولان و امامان را، از آل ابراهيم قرار داديم، پس چگونه اين مردم اين مقام را نسبت بآل ابراهيم عليه السلام اعتراف دارند و در باره آل محمد صلّى اللَّه عليه و آله منكر ميشوند (بنا بر اين مقصود از واليان امر كه پرسيدى آل محمد صلّى اللَّه عليه و آله است).

«برخى بآن گرويدند و برخى روى گردان شدند و جهنم براى ايشان افروخته آتشى است كافى، كسانى كه آيه‌هاى ما را انكار كرده‌اند، بزودى بآتشى درونشان كنيم كه هر وقت پوستهايشان بسوزد، پوستهاى ديگرشان دهيم تا عذاب را خوب بچشند، همانا خدا نيرومند و فرزانه است».

توضيح‌

- راجع بواليان امر در حديث 480 سخن گفتيم و از قول مجلسى (ره) اثبات شد كه چنانچه اطاعت خدا و رسول واجبست، اطاعت واليان امر هم كه ائمه معصومين عليهم السلام باشند، واجب و لازمست و نيز بايد ايشان معصوم و پاك از خطا و گناه باشند و راجع بجبت و طاغوت مجلسى (ره) گويد: جبت ابتدا نام بت مخصوصى بود و سپس براى هر معبود باطلى بكار بردند و گفته‌اند در اصل «جبس» بوده است و سين بتاء بدل شده است و جبس چيز بى‌خير است و اما طاغوت بمعنى هر امر باطلى است، معبود باشد يا غير معبود و جبت و طاغوت در روايات بر اولى و دومى تاويل شده است.

2-

ابن فضيل از حضرت ابو الحسن عليه السلام در باره قول خداى تبارك و تعالى «و يا بمردم نسبت بآنچه‌