دين و سرپرست بندگانش كرد، او را براى امامت خلق پسنديد و راز خود بدو سپرد و بر علم خويش نگهبانش كرد و حكمتش را در او نهفت و سرپرستى دينش را از او خواست و براى امر بزرگش او را طلبيد و راههاى روشن و احكام و حدود خويش باو زنده كرد.

امام هم با نور درخشان و درمان مفيد، هنگام سرگردانى نادانان و سخن آراستن اهل جدل، بعدالت قيام كرد در حالى كه با حق واضح و بيان از هر سو روشن همراه بود و براه مستقيمى كه پدران درستكارش عليهم السلام رفته بودند، گام برداشت، پس حق چنين عالمى را جز بدبخت ناديده نگيرد و جز گمراه نوميد منكرش نشود و جز دلير بر خداى جل و علا برايش كارشكنى نكند.

ائمه عليهم السلام واليان امر و حسد برده‌شدگانى هستند كه خداى عز و جل در قرآن فرموده‌

1-

بريد عجلى گويد: از امام باقر عليه السلام راجع بقول خداى عز و جل (61 سوره 4) «اطاعت كنيد خدا را و اطاعت كنيد پيغمبر و واليان امر را» پرسيدم، جواب حضرت اين بود كه (55 سوره 4) «مگر آن كسان را كه از كتاب آسمانى بهره‌اى بايشان داده‌اند نمى‌بينى كه به بت و طغيانگر گروند و در باره كافران گويند: اين گروه از مؤمنان هدايت يافته‌ترند» يعنى اين مردم در باره پيشوايان گمراهى و رهبران بدوزخ ميگويند: آنها از آل محمد صلّى اللَّه عليه و آله هدايت يافته‌ترند، «ايشان همان كسانند