3- امام صادق (ع) فرمود: مائيم آن مثانى كه خدا به پيغمبر ما محمد (ص) عطا فرموده است (يعنى همدوش قرآنيم كه پيغمبر فرمود: دو چيز سنگين ميان شما گذاشته‌ام) و مائيم وجه خدا كه در زمين ميان شما رفت و آمد كنيم مائيم ديده خدا ميان خلقش (ناظر و شاهد كردار مخلوقيم) و دست باز رحمت او بر بندگانش شناخت هر كه ما را شناخت (و خوشا بحالش) و پيشوائى پرهيزگاران را نشناخت هر كه ما را نشناخت (و چه زيان بزرگى كرد كه مرگش در پيش است و آنگاه زيان خود دريابد).

4-

و آن حضرت راجع به قول خداى عز و جل «خدا را نامهاى نيكوست او را بآنها بخوانيد» فرمود:

سوگند بخدا مائيم آن نامهاى نيكو كه خدا عملى را از بندگان نپذيرد مگر آنكه با معرفت ما باشد.

(بدستور و راهنمائى ما باشد).

5-

امام صادق فرمود: خدا ما را آفريد و آفرينش ما را نيكو ساخت (زيرا طينت ما را از عليين قرار داد و استعداد كمالات را در ما فوق العاده ساخت) و ما را صورتگرى كرد و نيكو صورتگرى كرد (اخلاق حميده و صفات فاضله را در سرشت ما گذاشت) و ما را در ميان بندگان ديده خويش قرار داد (تا كردار آنها را بنگريم و نزد او گواهى دهيم) و در ميان خلقش زبان گويا قرار داد (تا معارف و حلال و حرام او را براى آنها بيان كنيم) و دست مهر و رحمت گشوده بر سر بندگانش ساخت و وجه خود قرار داد كه از آن سوى باو گرايند (به حديث دوم رجوع شود) و ما را درى كه او را نشان دهد قرار داد (پس هر كه از اين در وارد شود بمعرفت و اطاعت او رسد) و گنجينه‌دار ميان آسمان و زمينش نمود (تا معارف و بلكه تمام خيرات او از بركت ما بمردم رسد) و از بركت وجود ما درختان بارور گردند و ميوه‌ها برسند و نهرها جارى شوند و از بركت ما باران از آسمان ببارد و گياه از زمين برويد (زيرا شناختن و