پرستش خداى يكتا و ظهور كمالات نفسانى مخلوق ميوه‌ايست كه از درخت وجود انسان مطلوبست و بدست آمدن اين ميوه شرايط و معداتى لازم دارد كه در اثر تبليغات فرستادگان و برگزيدگان خدا حاصل آيد) و بوسيله عبادت ما خدا پرستش شد و اگر ما نبوديم خدا پرستش نميگشت (زيرا پرستش كامل و واجد تمام شرايطى كه خدا ميخواهد، ما ميدانيم و ميگوئيم و انجام ميدهيم).

6-

امام صادق (ع) راجع بقول خداى عز و جل (54 سوره 43) «چون ما را بافسوس آوردند از ايشان انتقام گرفتيم» فرمود: خداى عز و جل چون افسوس ما افسوس نخورد ليكن او دوستانى اى خود آفريده كه آنها افسوس خورند و خشنود گردند. و ايشان مخلوقند و پروريدگان و خداوند خشنودى آنها را خشنودى خود و خشم آنها را خشم خود قرار داده زيرا ايشان را مبلغين خود و دلالت‌كنندگان بسوى خود مقرر داشته است و از اين جهت است كه آن مقامرا دارند، معنى آيه آن نيست كه افسوس دامن خداى تعالى را گيرد چنان كه دامنگير مخلوق شود بلكه معنى آن چنانست كه در اين باره گفته است «هر كه بيكى از دوستان من اهانت كند بپيكار من آمده و مرا بمبارزه خوانده است و فرموده (80 سوره 4) «هر كه فرمان پيغمبر برد فرمان خدا برده است» و نيز فرموده است (10 سوره 48) «همانا كسانى كه با تو بيعت كنند با خدا بيعت كرده‌اند و دست خدا روى دست ايشانست» تمام اين عبارات و آنچه مانند اينهاست معنايش همانست كه برايت گفتم و همچنين است خشنودى و خشم و غير اين دو از صفات ديگر مانند آنها، اگر بنا باشد كه افسوس و دلتنگى دامن خدا را هم بگيرد در صورتى كه خود او خالق و پديد آورنده آنها است روا باشد كه كسى بگويد روزى شود كه خداى خالق نابود گردد، زيرا اگر خشم و دلتنگى بر او درآيد