و صاحب علامت غير از خود علامت است زيرا علامت توصيف مى‌شود و هر چيز كه توصيف شود مصنوع است ولى صانع همه چيز بهيچ حدى كه قابل ذكر باشد توصيف نشود، پديد آورده نشده تا چگونگى پديد آمدنش از روى مصنوعى جز او شناخته شود [از روى ساختن سازنده‌اش شناخته شود] و مردم در شناسائى او بهر نهايتى كه رسند او غير از آنست، كسى كه اين حقيقت را بفهمد هرگز نلغزد، اينست توحيد خالص، با اجازه خدا آن را بجوئيد [نگهداريد] و باور كنيد و درست بفهميد. هر كه گمان كند خدا را با حجاب يا صورت يا مثال شناخته است مشركست زيرا كه حجاب و مثال و صورت غير خود اوست زيرا او يگانه است و يكتا دانسته پس چگونه او را شناخته باشد كسى كه عقيده دارد او را بغير او شناخته، كسى كه خدا را بخدا شناسد او را شناخته است و كسى كه او را بخود او نشناسد او را نشناخته است بلكه غير او را شناخته، ميان خالق و مخلوق چيز ديگرى نيست (چيزى نيست كه نه خالق باشد نه مخلوق) خدا خالق همه چيز است بدون ماده و مايه، و خدا باسمااش ناميده و خوانده شود، او غير اسماأش باشد و أسماء غير او.

باب معانى اسماء و اشتقاق آنها

1-

ابن سنان گويد: از امام صادق (ع) تفسير «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌» را پرسيدم، فرمود:

باء بهاء (روشنى) خدا و سين سناء (رفعت) خداست و ميم مجد (بزرگوارى) خداست و بعضى روايت كرده‌اند كه ميم ملك (سلطنت) خداست و اللَّه معبود هر چيزيست، رحمان مهربان است بتمام خلقش، رحيم مهربانست بخصوص مؤمنين.