2-

ابن سنان گويد از امام رضا (ع) پرسيدم: آيا خداى عز و جل پيش از آنكه مخلوق را آفريند بذات خود شناسائى داشت؟ فرمود: آرى عرضكردم: آن را ميديد و ميشنيد؟ (خودش نام خود را مى‌گفت و خودش ميشنيد؟) فرمود نيازى بآن نداشت زيرا نه از آن پرسشى داشت و نه خواهشى، او خودش بود و خودش او قدرتش نفوذ داشت پس نيازى نداشت كه ذات خود را نام ببرد ولى براى خود نامهائى برگزيد تا ديگران او را بآن نامها بخوانند، زيرا اگر او بنام خود خوانده نميشد شناخته نميشد و نخستين اسمى كه براى خود برگزيد: على عظيم بود، زيرا او برتر از همه چيز است، معناى او اللَّه است (يعنى كلمه اللَّه دال است و ذات خدا مدلول) و اسم او على عظيم است كه اول نامهاى اوست و برتر از همه چيز است (پس كلمه اللَّه باعتبار ذاتست و اسماء ديگر باعتبار صفات).

3-

ابن سنان گويد: از حضرت رضا (ع) پرسيدم: اسم خدا چيست؟ فرمود: صفتى است براى موصوف (اسماء خدا بر صفاتى كه بر خدا صادق آيد دلالت كنند «مرآت» اسم چيزيست كه بر ذاتى كه صفت معينى دارد دلالت كند چه آنكه لفظ باشد يا حقيقت موجودى پس تمام موجودات از نظر صاحبدلان زبانى گويا بيگانگى خدا هستند. وافى).

4-

امام صادق (ع) فرمود: اسم خدا غير خود اوست و هر آنچه نام «چيز» بر آن صادق آيد مخلوقست جز خدا و اما آنچه بزبان تعبير شود (كلمه اللَّه كه بزبان آيد) يا بدست انجام گيرد (وقتى بخط نوشته شود) آن مخلوقست و خدا مقصودى از مقاصد او است (يعنى آنكه لفظ «اللَّه» را گويد يا نويسد مقصودش ذات خداست كه بوسيله لفظ و خط باو متوسل مى‌شود) [لفظ «اللَّه» يكى از علامات بسوى خداست‌]