موجود شود گويد «باش پس ميباشد» (موجود شو بلا فاصله موجود شود) بدون لفظ و سخن بزبان و آهنگ و تفكر، و اراده خدا چگونگى ندارد چنانچه ذات او چگونگى ندارد.

4-

امام صادق (ع) فرمود: خداوند مشيت را بخود مشيت آفريد سپس چيزها را با مشيت آفريد.

شرح‌

- معنى جمله دوم واضحست ولى در باره جمله او انظار و اقوال مختلفى از شارحين كافى نقل شده است، مرحوم مجلسى پنج قول در مرآت نقل ميكند، يكى از آن اقوال كه روشنتر بنظر ميرسد قول مرحوم فيض است كه خلاصه‌اش اينست كه مشيت نسبتى بشائى (خداوند) و نسبتى بمشى‌ء (خواسته شده) دارد و از لحاظ اول صفت ذاتى قديم و عين ذات خداوند است باين معنى است كه ذات خدا ميتواند آنچه خير و صلاح است اختيار كند بنا بر اين كلمه «خلق» (آفريد) مجاز است و مراد تحقق و ثبوت مشيت است و انتزاع آن از ذات بارى تعالى و اما از لحاظ دوم همان معنى جمله دومست كه همه چيز را خداوند بمشيت آفريند.

5-

يكى از شيعيان در محضر امام باقر (ع) شرفياب بود كه عمرو بن عبيد وارد شد و گفت: قربانت خداى تبارك و تعالى- كه فرمايد: «هر كه غضب من باو در آيد سقوط كند» معنى اين غضب چيست؟ فرمود آن كيفر است، اى عمرو كسى كه گمان كند خدا از حالى بحال ديگر در آيد او را بصفت مخلوق توصيف نموده است، خداى تعالى را چيزى از جا نكند تا تغييرش دهد (او مخلوقست كه غضب از جايش بكند و تغييرش دهد).

6-

هشام بن حكم گويد: از جمله پرسش زنديق از امام صادق (ع) اين بود كه: خدا خشنودى و خشم دارد؟ حضرت فرمود آرى ولى خشم و خشنودى او طبق آنچه در مخلوقين پيدا مى‌شود نيست، زيرا