مى‌كنيد؟ امام فرمود: بحث ما روى همين جهان موجود است اگر اين جهان موجود را برداريم و جهان ديگرى بجاى آن گذاريم هيچ چيز از اين جهان نابود شده و همين نابود شدن و بوجود آمدن ديگرى دلالتش بر حدوث بيشتر نيست ولى باز هم من از همين راه كه فرض كردى بر ما احتجاج كنى جوابت گويم ما ميگوئيم اگر همه چيز پيوسته بحال اين كوچكى باقى ماند در عالم فرض جايز و صحيح است كه اگر بهر چيز كوچكى چيزى مانندش را ضميمه كنيم بزرگتر گردد و جايز بودن اين تغيير آن را از قدم خارج كند و در حدوث داخل نمايد، اى عبد الكريم ديگر سخنى ندارى، عبد الكريم درماند و رسوا گشت (حاصل استدلال امام عليه السلام را منطقيين براى مثال شكل اول از اشكال اربعه باين صورت بيان ميكنند «العالم متغير و كل متغير حادث. فالعالم حادث» و براى اثبات صغرى و كبرى اين قضيه مفصل استدلال ميكنند ولى بعقيده ما بيان امام (ع) بسيار روشن و واضح و دور از اصطلاحات گنگ و مبهم ايشان ميباشد).

چون سال آينده شد امام (ع) در حرم مكه باو برخورد يكى از شيعيان بحضرت عرضكرد:

ابن ابى العوجاء مسلمان شده؟ فرمود او نسبت باسلام كوردلست، مسلمان نشود، چون ابن ابى العوجاء چشمش بامام افتاد: گفت: اى آقا و مولاى من!! امام فرمود: براى چه اينجا آمدى؟ گفت: براى عادت تن و سنت ميهن و براى اينكه ديوانگى و سرتراشى و سنگ پرانى مردم را ببينم امام فرمود اى عبد الكريم تو هنوز بر سركشى و گمراهيت پابرجائى؟ عبد الكريم رفت سخنى گويد كه امام (ع) فرمود:

در حج مجادله روا نيست و عبايش را تكان داد و فرمود: اگر حقيقت چنان باشد كه تو گوئى- در صورتى كه چنان نيست- ما و تو رستگاريم و اگر حقيقت چنان باشد كه ما گوئيم- و چنان هم هست- ما رستگاريم‌