و تو هلاك، عبد الكريم رو باطرافيان خود كرد و گفت در دلم دردى احساس مى‌كنم مرا برگردانيد، چون او را برگشت دادند جان سپرد خدايش نيامرزد.

3-

خادم حضرت رضا (ع) گويد: مردى از زنادقه خدمت امام آمد وقتى كه جمعى حضورش بودند امام (ع) فرمود: بمن بگو اگر قول حق گفته شما باشد- با اينكه چنان نيست- مگر نه اينست كه ما و شما همانند و برابريم، آنچه نماز گزارديم و روزه گرفتيم و زكاة داديم و ايمان آورديم كه بما زيانى نداد، آن مرد خاموش بود، سپس امام (ع) فرمود: و اگر قول حق گفته ما باشد. با آنكه گفته ماست مگر نه اينست كه شما هلاك شديد و ما نجات يافتيم، گفت خدايت رحمت كند، بمن بفهمان كه خدا چگونه و در كجاست، فرمود، واى بر تو اين راه كه رفته‌اى غلط است، او مكان را مكان قرار داد بدون اينكه براى او مكانى باشد و چگونگى را چگونگى قرار داد بدون اينكه براى خود او چگونگى باشد (آن زمان كه خدا بود هيچ چيز ديگر نبود- كلمه آن زمان هم از باب ضيق تعبير و تنگى قافيه است- نه جسمى بود و نه روحى نه مكانى نه كمى و نه كيفى و نه زمينى و نه آسمانى خودش بود و خودش و سپس بتدريج همه چيز را آفريد و او هم كه جسم و ماهيت نيست تا در مكانى باشد و مركب نيست تا چگونگى داشته باشد) پس خدا بچگونگى و مكان گرفتن شناخته نشود و بهيچ حسى درك نشود و با چيزى سنجيده نگردد.

آن مرد گفت: در صورتى كه او بهيچ حسى ادراك نشود پس چيزى نيست، امام (ع) فرمود، واى بر تو كه چون حواست از ادراك او عاجز گشت منكر ربوبيتش شدى ولى ما چون حواسمان از ادراكش عاجز گشت يقين كرديم او پروردگار ماست كه بر خلاف همه چيزهاست (ما دانستيم كه تنها جسم و ماده است كه بحس درك شود و آنچه بحس درك شود مصنوع و حادث و محتاجست و خالق و صانع أشياء