«آيا كسى كه هدايت به سوى حقّ مىكند، سزاوارتر است به اينكه پيروى
شود، يا آن كسى كه هدايت نيافته است مگر اينكه هدايت بشود؟! چه در نظر داريد و در
اين باره چگونه حكم مىكنيد؟!»
اين آيه يكى ديگر از آياتى است كه دلالت مىكند بر وجوب إطاعت از
إمام معصوم، و اينكه آن كسى مىتواند أوّلًا و بالذّات در ميان مردم حكم كند و
واجب الإطاعه است كه داراى مقام عصمت بوده، علمش، علم حضورىّ و إلهىّ باشد، و قلبش
به حضرت حقّ متّصل شده باشد؛ نه اينكه علوم او علوم اكتسابى باشد.
شاهد ما در اين آيه مباركه استدلال بر ولايت إمام است؛ نه ولايت
فقيه.
تقريب استدلال بدينگونه است كه: احتجاج آيات قرآن در اينجا، مبنىّ بر
لزوم تبعيّت از حقّ است. إنسان بايد از حقّ تبعيّت كند؛ حقّ، عين واقعيّت و