يكى از أفرادِ طرفِ نزاع هستند، و ديگر در اينجا معنى ندارد كه بگوئيم: شما به اولى الامر مراجعه كنيد؛ و لذا در اينجا نفرموده است: وَ إلَى اولِى الامْرِ مِنكُمْ.

اين حرف، گفتار بسيار غلط و باطلى است؛ چرا؟ براى اينكه وقتى خداوند در صدر آيه، إطاعت اولى الامر را بعنوان إطلاق واجب مى‌كند، ديگر معنى ندارد كه بعداً بگويد: اگر شما با اولى الامر در أصل مسأله ولايت هم نزاع كرديد به خدا و رسول مراجعه كنيد! از طرفى إطاعت اولى الامر را بر گردن مردم بگذارد؛ و از طرفى بگويد: اگر با آنها نزاع كرديد، به خدا و رسول مراجعه كنيد!

مثل اينكه خدا بگويد: از پيغمبر إطاعت كنيد أمّا اگر در يك أمرى با پيغمبر نزاع كرديد، اين كار را بكنيد. يا بگويد: از قرآن إطاعت كنيد- «أَطِيعُوا اللَّهَ»*؛ «از كتاب خدا إطاعت كنيد.»- أمّا اگر در موردى از قرآن إشكال پيدا كرديد، مثلًا به تورات مراجعه كنيد! اين حرف غلط است.

وقتى خدا مى‌گويد: أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ‌. و إطاعت اولى الامر را بر ما واجب كرد، سپس بگويد: اگر شما به خودِ أُولوا الامر نزاع كرديد چه كنيد، ديگر اين تفريع، معنى ندارد و غلط است.

علّت عدم إرجاع به أُولوا الامر در تنازع، بواسطه عدم مُشَرِّعيَّت آنهاست‌

پس علّت عدم ذكر أُولوا الامر آن نيست كه اين عدّه توهّم نموده‌اند؛ بلكه همان است كه عرض كرديم: اولى الامر شأنيّتى در تشريع أحكام ندارند.

حضرت صادق و حضرت باقر و حضرت رضا و حضرت إمام زمان عليهم السّلام، همه مبيِّنِ أحكامند. شما تا به حال ديده‌ايد حتّى در يك مسأله‌اى حضرت صادق عليه السّلام جعل شريعتى بكند؟! در جائى بگويد: نماز ظهر را سه ركعت بخوان؟! و در وقت ديگر بگويد: من أمر مى‌كنم فلان مُحَرَّم را بجا بياور؟! يا فلان حلال را ترك كن؟! يا بگويد: من تشريع مى‌كنم: از اين پس ديگر صلاح مردم نيست كه نماز صبح خود را تا طلوع آفتاب بخوانند؛ اگر تا نيم ساعت بعد از آفتاب هم بخوانند إشكال ندارد؛ و أمثال اينها؟! أبداً ديده نشده است. تمام آنها مى‌گويند: ما بيانگر تشريع رسول الله صلَّى الله عليه و آله‌