رسول خدا، و اولى الامرى كه از شما هستند؛ پس اگر تنازع كرديد در چيزى، آن را به سوى خدا و رسول برگردانيد، اگر به خدا و روز قيامت إيمان داريد؛ اين طريق، طريق پسنديده و اختيار شده‌اى است كه بازگشت و مرجعش بسيار خوب است؛ تأويلش خوب است.»

يعنى اگر در اين راه حركت كنيد، عاقبت شما خيلى خوب خواهد بود و در مسير اجتماع، از همه مواهب بهره‌مند و متمكّن مى‌شويد؛ و به آن محلّ و جائى كه از نقطه نظر سير كمالى خود بايد برسيد، خواهيد رسيد!

ما با اين آيه استدلال بر ولايت معصوم نموده و استفاده خواهيم كرد كه: أُولوا الامر حتماً بايد معصوم باشند. اين آيه از آيات روشن و بارز قرآن مجيد است كه أُولوا الامر را منحصر به أئمّه أطهار عليهم السّلام مى‌داند و به عنوان ولايت، آنها را كه معصومند، واجب الإطاعه شمرده است.

إطاعتِ خدا پيروى قرآن، إطاعتِ رسول عمل به سنّت، و إطاعتِ اولى الامر در أحكام وِلائيّه است‌

تقريب استدلال بدين طريق است كه مى‌گوئيم: در آيه شريفه: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ*، إطاعت خدا، متابعت از أحكام إلهيّه‌اى است كه در قرآن كريم بيان شده؛ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ عَلى‌ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ‌[1]

إطاعت خدا، يعنى إطاعت از كتاب خدا و آيات خدا؛ هر جا از إطاعت پروردگار صحبت شد، مقصود إطاعت از آياتى است كه بر پيغمبر در قرآن مجيد نازل شده. اين إطاعت خداست!

و البتّه معلوم است كه قرآن مجيد در تفاصيل و جزئيّات امور، وارد نشده است، بلكه متعرّض كليّات و أحكام كلّيّه است؛ مانند وجوب نماز، زكوة، حجّ، جهاد و غيرها، ولى خصوصيّاتش بيان نشده است.

و در أَطِيعُوا الرَّسُولَ، «و رسول را هم إطاعت كنيد»، إطاعت رسول، به دو قسم مُنقَسِم مى‌شود

: قسم أوّل: إطاعت در أحكام جزئيّه‌اى است كه پيغمبر بيان‌

[1] - آيه 193 و 194، از سوره 26: الشّعرآء