جميع الجهات شايسته و در يك طرازند؛ أَعْلَمِيَّت و أَصْدَقِيَّت‌در ميان آنها نيست؛ هر دو در يك درجه هستند؛ در اين صورت چه كار بايد بكنيم‌

!؟ قَالَ: فَقَالَ: يُنْظَرُ إلَى مَا كَانَ مِنْ رِوَايَتِهِمَا عَنَّا فِى ذَلِكَ الَّذِى حَكَمَا بِهِ الْمُجْمِعُ عَلَيْهِ أَصْحَابُكَ؛ فَيُؤْخَذُ بِهِ مِنْ حُكْمِنَا؛ وَ يُتْرَكُ الشَّاذُّ الَّذِى لَيْسَ بِمَشْهُورٍ عِنْدَ أَصْحَابِكَ؛ فَإنَّ الْمُجمَعَ عَلَيْهِ حُكْمُنَا لا رَيْبَ فِيْهِ. وَ إنَّمَا الامُورُ ثَلَاثَةٌ: أَمْرٌ بَيِّنٌ رُشْدُهُ فَمُتَّبَعٌ، وَ أَمْرٌ بَيِّنٌ غَيُّهُ فَمُجْتَنَبٌ، وَ أَمْرٌ مُشْكِلٌ يُرَدُّ حُكْمُهُ إلَى اللَهِ عَزّ وَ جَلَّ.

«مى گويد: حضرت فرمودند: نظر ميشود به آن روايتى كه اينها از ما روايت مى‌كنند و بر آن حكم مى‌نمايند؛ بايد روايتى باشد كه أصحاب تو بر آن روايت اتّفاق و إجماع دارند؛ بايد چنين روايتى أخذ شود؛ و آن روايتى كه در نزد أصحاب تو شهرت ندارد و شاذّ است ترك شود؛ زيرا حُكمى كه مُجمَعٌ عليه است حكم ماست و اتّفاقى است و شكّى در آن راه ندارد.

امور ثلاثه: بَيِّنُ الرُّشد، بَيِّنُ الْغَىّ، وَ أَمْرٌ مُشْكِلٌ يُرَدُّ حُكْمُهُ إلَى اللَهِ‌

و بدرستى كه امور و مطالب از سه قسم خارج نيستند

: أوّل: أمرى است كه رشدش روشن است و در راه حقّ استوار و مستقيم است و إنسان را به واقع ميرساند؛ بايد از اين أمر اتّباع نمود، فَمُتَّبَعٌ: حتماً بايد اتّباع شود چون بَيَّنُ الرُّشد است‌

. دوّم: أمرى است كه بَيِّنُ الغَىّ است. يعنى روشن است كه اين گمراهى و ضلالت و تاريكى و هلاكت است؛ اين هم حتماً بايد اجتناب شود؛ فَمُجْتَنَبٌ.

سوّم: أمرى است كه مشكل است، مبهم است، إنسان نمى‌داند در آن رُشد است يا غىّ. أصل اين أمر، مورد ترديد و شكّ و رَيب است؛ و مطلب واقعاً بر إنسان روشن نيست؛ در اين صورت إنسان بايد اين حكم را به خداوند عزّ و جلّ بسپارد؛ و از او چاره جوئى نمايد؛ و إنسان نبايد به أمرى كه در آن شكّ دارد دست بزند