مى بيند و از نزديك با قضيّه برخورد دارد از غائب مختفى خواهد بود. من بر أساس إدراكات خودم مأموريتّم را انجام بدهم‌

؟ فَقَالَ: بَلِ الشَّاهِدُ يَرَى مَا لَا يَرَى الْغَآئِبُ‌. حضرت فرمودند: بر همين أساس رفتار كن.

خبر أمير المؤمنين به رسول أكرم صلّى الله عليهما و آلهما و سلّم به برائت مابور از گناه‌

فَأَقبَلْتُ مُتَوَشِّحً‌[1] السَّيْفَ فَوَجَدْتُهُ عِنْدَهَا؛ فَاخْتَرَطْت‌[2] السَّيْفَ؛ فَلَمَّا أَقْبَلْتُ نَحْوَهُ عَرَفَ أَنِّى أُرِيدُهُ؛ فَأَتَى نَخْلَةً فَرَقَى فِيهَا، ثُمَّ رَمَى بِنَفْسِهِ عَلَى قَفَاهُ وَ شَغَرَ[3] بِرِجْلَيْهِ، فَإذًا هُوَ أَجَبُّ أَمْسَحُ مَا لَهُ مِمَّا لِلرَّجُلِ قَلِيلٌ وَ لَا كَثِيرٌ. فَأَغْمَدْتُ سَيْفِى ثُمَّ أَتَيْتُ إلَى النَّبِىِّ (صَلَّى اللَهُ عَلَيْهِ وَ ءَالِهِ وَ سَلَّمَ) فَأَخْبَرْتُهُ؛ فَقَالَ: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى يَصْرِفُ عَنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ الامْتِحَانَ.

أمير المؤمنين عليه السّلام مى‌فرمايد: من بند شمشير را به گردن انداختم و بسوى او رفتم و ديدم آن مرد نزد ماريه است؛ شمشير را كشيده به او نزديك شدم؛ در اين هنگام او فهميد كه إراده قتلش را دارم؛ بر درخت خرمائى كه در آنجا بود بالا رفته و خود را بر زمين انداخت و پاهايش را بلند كرد كه من او را ببينم؛ من ديدم كه او أجَبّ (يعنى مَمْسُوح) بود و هيچ نداشت: مَا لَهُ مِمَّا لِلرَّجُلِ قَلِيلٌ وَ لَا كَثِيرٌ. شمشير را غلاف كرده و بسوى پيغمبر آمدم و او را خبر دادم. رسول خدا فرمود: حمد اختصاص به خدا دارد كه از ما أهل بيت، امتحان را برداشت. يعنى فتنه را برداشت.

و نيز ابن شهرآشوب‌[4] از ابن بابَوَيْه روايت مى‌كند از حضرت صادق عليه السّلام كه فرمودند: قَالَ أَمِيرُالْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلامُ فِى ءَاخِرِ احْتِجَاجِهِ عَلَى أَبِى‌

[1] - تَوَشَّحَ: لَبَسَ الوُشاحَ. تَوَشَّحَ بِالسَّيْفِ: تَقَلَّدَ بِهِ: يعنى شمشير را حمايل كرد.

[2] - اخْتَرَطَ السَّيْفَ: اسْتَلَّهُ: يعنى شمشير كشيد.

[3] - شَغَرَ الكَلْبُ: رَفَعَ إحْدَى رِجْلَيهِ وَ بالَ: يعنى سگ يكى از دو پاى خود را بلند نموده و بول كرد.

[4] -« مناقب» طبع مطبعه علميّه قم، ج 2، ص 225