علّامه طباطبايى رحمه اللّه در الميزان چنين توضيح داده است:

حاصل كلام اين‌كه: مؤمن هرچه را براى خود اعمّ از حفاظت و ... و پاسخگويى به خواسته و اجابت دعوت لازم مى‌بيند، بايد پيامبر صلّى اللّه عليه و اله را در اين امور بر خود مقدّم دارد، در ضمن پيامبر صلّى اللّه عليه و اله در امور دنيا و دين نيز بر مؤمنان مقدّم است؛ زيرا آيه مطلق است و تمام امور را در برمى‌گيرد.[1] همان‌طور كه علّامة طباطبايى نيز اشاره كرده‌اند، براساس اطلاق آيه، پيامبر صلّى اللّه عليه و اله در تمام امور، اعمّ از دينى و دنيوى و حتّى سياست و حكومت بر ديگر مسلمانان تقدّم دارد.[2] ب) انّما وليّكم اللّه و رسوله و الذين آمنوا الّذين يقيمون الصّلوة و يؤتون الزّكوة و هم راكعون‌[3] «همانا ولىّ شما، خدا و رسولش و مؤمنان هستند؛ آن مؤمنانى كه نماز به پاى دارند و در حال ركوع زكات مى‌دهند»

اين آيه شريفه نيز ولايت و سرپرستى را اوّلا و بالذّات متعلّق به خدا دانسته و پس از آن، پيامبر صلّى اللّه عليه و اله را نيز صاحب ولايت معرّفى كرده است.

[1] -« ... فالمحصّل انّ ما يراه المؤمن لنفسه من الحفظ و ... و استجابة الدّعوة و انفاذ الارادة فالنبىّ اولى بذلك من نفسه ... و كذا النّبىّ اولى بهم فيما يتعلّق بالامور الدّنيويّة او الدّينيّة كلّ ذلك لمكان الاطلاق.» محمد حسين، الطّباطبايى، الميزان، ج 16، ص 276.

[2] - براى مطالعه بيشتر در مورد وظايف اجتماعى- سياسى پيامبر صلّى اللّه عليه و اله، به آيات زير مراجعه كنيد: نساء( 4)، 59 و 105؛ انفال( 8)، 57 و 65؛ توبه( 9)، 5 و 6 و 73 و 103؛ و ....

[3] - مائده( 5)، 55.