فِى تَوَادِّهِمْ وَ تَرَاحُمِهِمْ كَمَثَلِ الْجَسَدِ إِذَا اشْتَكَى بَعْضُهُ تَدَاعَى سَائِرُهُ بِالسَّهَرِ وَ الْحُمَّى‌[1] قريب به همين الفاظ كمثل النيان‌ (مثل مؤمنين) مثل يك پيكر واحد و يك عمارت واحدى است كه باهمديگر بايد پيوسته بهم، جوش خورده بهم و گره خورده بهم باشند و در مقابل دستهاى ديگر در مقابل تعارضها و دشمنيهايى كه پيش خواهد آمد دست واحدى باشند كه اين مطلب از آيه‌ أَذِلَّهٍ عَلَى الْمُؤْمِنينَ أَعِزَّهٍ عَلَى الْكافِرين‌[2] استفاده مى شود آيه ديگر از قرآن همين مطلب را بصورت واضح ترى بيان كرده است‌ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ‌[3] وقتى در مقابل جبهه خارجى قرار مى گيرند تو از آنها چيزى استوارتر، خلل ناپذيرتر، تأثير ناپذيرتر و نفوذ ناپذير تر نمى بينى، اما در ميان خودشان بسيار باهم مهربانند چون جبهه بندى در داخل وجود ندارد و در بدنه ها و جناحهاى پيكر عظيم اسلامى نفوذ ناپذيرى و تأثير ناپذيرى نيست بلكه به عكس همه روى هم اثر مى گذارند، همه يكديگر را بسوى خير و نيكى جذب مى كنند، همه يكديگر را توصيه به پيروى هر چه بيشتر از حق مى كنند، همه يكديگر را به پافشارى هرچه بيشتر در راه حق و مقاومت هر چه بيشتر در مقابل انگيزه هاى شر و فساد و انحطاط سفارش مى كنند، همه همديگر را نگه مى دارند و همانطور كه قبلًا مثال زدم مثل ده نفر كوهنورد كوهپيماى ورزيده كه دارند به سوى پيچ و خمهاى كوه مى روند كه اگر يك كلوخى يا يك سنگى از زير پاى يك كوهنورد در رفت كافيست كه او را با مغز در اعماق دره صد مترى و دويست مترى و پانصد مترى سقوط بدهد، در اينجا راه براى سالم ماندن همه افراد اين است كه كمرهاى خود را با ريسمانى هرچه قويتر به يكديگر ببندند، تجاذب داشته باشند، دست هم را بگيرند، همديگر را گاهگاهى صدا بزنندكه مثلا فلانى راه را گم نكردى، عقب نماندى، گرسنه نشدى، دقت كنند و ببينند كه آيا بين آنها

[1] - بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار، ج 58، ص: 150.

[2] - مائده 54.

[3] - 32. فتح، 29