آنگاه آدم و فرزندانش را امر فرمود كه بدان روى آورند. سرانجام خانه‌كعبه براى منفعت بردن در سفرهاى آدميزادگان و مقصدى براى بار انداختنشان گرديد. (كه علاوه بر سود اخروى، منابع عظيم دنيوى نيز عايدشان مى‌شود.) ميوه دلها در آنجا فرود مى‌آيد. (عواطف ايمانى و احساسات پر شور و صاحبدلان و مشتاقان و به دامن كعبه سرازير مى‌شود.) از بيابانهاى بى‌آب و علف، از دره‌هاى ژرف و راههاى دور، از جزاير و سواحل درياها، غبارآلود و مو پريشان، با بازوان و شانه‌هاى لرزان لااللّه الااللّه گويان دور بيت مى‌چرخند.

اگر خدا مى‌خواست، مى‌توانست خانه محترم و عبادتگاه عظيم خود را در سرزمينى خرّم، در ميان باغها و جويبارهاى شاداب، پر از اشجار سرسبز و ميوه‌هاى فراوان و كاخهاى به هم پيوسته و آباديهاى متصل قرار دهد. اما در اين صورت مقدار پاداش بندگى به نسبت آسانى و سبكى امتحان، ناچيز و اندك مى‌شد.

حضرت در ادامه مى‌فرمايد:

اگر پايه‌هاى كعبه و سنگهاى ديوار آن از زمرد سبز و ياقوت سرخ و بلورهاى نورافكن ساخته و پرداخته شده بود، چنين ساختمان زيبا و جالبى، باعث مى‌شد كه نبردِ با شك و ترديد در ميدان دلها و كشتى‌گيرى و زورآزمايى با شيطان، آسان شود و زمينه‌اى براى مجاهده با ابليس در قلوب آدميان باقى نمانَد؛ زيرا منطقه خوش آب و هوا و بوستان و گلستان دلپذير و مصفّا و پر از انواع وسايل تفريح و تفرّج و موّاج از شادابى و نشاط و تنعّم، طبيعى است كه همه را به خود جلب مى‌كند و از ملحدين گرفته تا مؤمن مّتقى، از زاهد تارك دنيا تا انسانهاى حريص، همه و همه بار سفر را بسته و رو به آن ديار