درس دهم: ضيافت در شهر عشق‌

وارد شهر مكّه شديم. شهرى كه اشرف بلاد عالم است. سرزمينى كه خداوند متعال با بنا نهادن خانه خود در آن، آن را مبارك قرار داد. سرزمينى كه در منطقه خشك و سنگلاخ، آب و هوايى گرم و تفيده و سوزان و به‌دور از لطافت و صفاى‌مادى واقع‌شده‌است. راستى چرا؟ چرا خداوند متعال خانه خود را در سرزمين دلپذير و مصفّا و پر آب و زيبا قرار نداد؟ اين‌سؤالى‌است‌كه ممكن‌است به ذهن‌هر زائرى‌كه‌وارد مكّه مى‌شود خطور كند. به اين سؤال و سؤالات مشابه آن، امير مؤمنان (ع) در خطبه قاصعه نهج‌البلاغه چنين پاسخ داده است:

آن خانه (كعبه) را در نقطه‌اى قرار داد كه سخت‌سنگترين نقاط زمين است و كم‌خاكترين جاهاى بلند دنيا و تنگترين دره‌ها؛ بين كوههاى ناهموار و شنهاى نرم و چشمه‌هاى كم‌آب و آباديهاى دور از هم، كه آنجا (به جهت اينكه فاقد هواى مناسب و خالى از آب و گياه است) نه شتر فربه مى‌شود، نه اسب و استر و نه گاو و گوسفند.