انّكم حصائد الآجال‌».

پس فرصت زودگذر بذر افشانى در بهار زندگى را بايد غنيمت شمرد.

بايد بذر «عمل صالح» افشاند و نهال «صالحات» نشاند، تا «اجر الهى» پاداش دهد و زراعت زمستانى دنيا، ثمرات تابستانى آخرت به ما ارزانى دارد.

اگر بذر و آب و زمين، خوب و سالم نباشد، حاصلى به دست نمى‌آيد. «نيت» و «عمل» به منزله همان بذر و آب و زمين است. نشاندن خار خشك بر سر ديوار، هرگز به نهالى سرسبز تبديل نمى‌شود.

همچنين نيت آلوده، ثمر مفيد و عمل صالح نمى‌آورد. «اصلاح نيّت»، شرط نخست در زراعتِ وجود و برداشت محصول از خرمن عمر است، و گرنه به قول سعدى:

باز گرديم به «زمين» و «زمينه» كه شرط اصلى «رشد انسان» و «رويش گياه» است.

دل آدمى، كشتگاه معارف و باورهاى ناب و فضايل و خوبى هاست.

براى روييدن بذر خلوص، بايد «قلب خاشع» داشت و اشك جارى!

آنگونه كه زمين نرم را شيار و شخم مى‌زنند و تخم مى‌پاشند و آب جارى مى‌سازند، دل‌هاى مستعد و متواضع مى‌تواند مزرعه رويش فضايل شود.

نه زمين سفت و سخت و سنگلاخ، مزرعه مى‌شود، نه قلب بى خشوع و با قساوت، ظرف معارف!

از كلمات حكيمانه حضرت عيسى عليه السلام است كه: