1) حفظ تعادل اخلاقى جامعه و جلوگيرى از انحرافات‌

2) تدابير و ساماندهى جامعه: رهبر بايد تدبيرى اتخاذ كند كه همه‌ى افراد بتوانند در رفع بدى‌ها و شرّ و ايجاد خوبى‌ها به همديگر كمك كنند.

3) هدايت يا مجازات كج‌روها: بر عهده‌ى رئيس است كه كج‌روها را شناسايى كرده و درصدد اصلاح آنها باشد.

4) هدايت و ايجاد انگيزه: رئيس بايد در بين مردم براى انجام دادن كارها، براى نيل به سعادت، انگيزه ايجاد كند. فارابى نظام‌ها (جوامع) را به دو گونه‌ى فاضله و غير فاضله تقسيم مى‌كند و جوامع غير فاضله را به، جاهله، فاسقه، ضاله و مبدّله يا مبتدّله تقسيم مى‌كند. از نظر فارابى، جامعه‌ى جاهله، جامعه‌اى است كه مردم آن، نه سعادت به ذهنشان خطور كرده است و نه آن را شناخته‌اند و اگر هم به سعادت حقيقى رهنمون شونند، نه آن را مى‌فهمند و نه بدان معتقد مى‌شوند و فقط برخى امور را درك مى‌كنند. جامعه‌ى فاسقه، جامعه‌اى است كه به اصول فاضله اعتقاد دارند، اما به آن عمل نمى‌كنند و تمايل به خواسته‌هاى نفسانى خود دارند. جامعه‌ى ضالّه، جامعه‌اى از اصول فاضله بوده است، ولى دگرگون شده و رفتار و انديشه‌هاى غير از جامعه‌ى فاضله در آن رخته كرده و به جامعه‌ى غير فاضله تغيير هويت داده است.[1]

ب) ابن سينا (370- 428 ه ق)

از نوابغ عالم، بزرگ‌ترين حكيم مشّايى و از علماى سطح اول جهان اسلام است. كتاب «السياسة» يكى از كتاب‌هايى است كه منتسب به ايشان است.

[1] - آراء اهل المدينه الفاضله، ص 133.