سياست از نظر ايشان، جز از مجراى قانون‌گذارى براى تأسيس مدينه‌ى فاضله (عادله) امكان‌پذير نيست و آشكارترين و عالى‌ترين نمونه‌ى اين قوانين، قانون شريعت است كه واضع آن هم پيامبر (ص) است.[1] به همين دليل، ابن سينا بحث سياست خود را به دو بخش زير تقسيم مى‌كند:[2] 1) سياست به معناى دقيق كلمه، يعنى رياست سياسى و اداره‌ى امرو مدينه 2) نبوت، يعنى بحث در تشريع‌

از نظر بو على، هدف سياست اسلامى:

برقرارى يك نظم سياسى مبتنى بر عدالت است كه انسان‌ها را قادر كند در دنيا و آخرت به سعادت برسد ...[3] او يك جامعه‌ى سياسى را به سه گروه مدبّران، (مديران و رهبران)، صناع (پيشه‌وران يا صنعت‌گران) و حفظه (نگهبانان يا پاسداران) تقسيم مى‌كند كه هر كدام از اين گروه‌ها در راستاى سياست تعاون اجتماعى، مسئوليت مهمى را بر عهده دارند؛ علاوه بر اين كه مدبّران (مديران يا رهبران)، تدبير جامعه و مديريت نظام اجتماعى و اداره‌ى دولت را بر عهده دارند و سياستمداران و دولتمردان جامعه‌اند[4] و هدف آنها اصلاح دنياى محسوس و عادى مردم از طريق تدبير و سياست حكيمانه است.[5]

[1] - رزنتال، ص 147، به نقل از اخوان كاظمى، ص 212.

[2] - همان، ص 212.

[3] - همان، ص 213.

[4] - زنجانى، عميد، مبانى انديشه سياسى اسلام، ص 176.

[5] - اخوان كاظمى، ص 214.