از نظر فارابى، سياست كه بخشى از آن تدبير مدن و محصول عمل سياست‌مدار است، به حوزه‌ى عمل زمامداران مربوط مى‌شود. وى سياست را به سه بخش تقسيم مى‌كند:

1) سياست انسان با مرئوسان و فرودستان‌

2) سياست انسان با رئيسان و فرادستان‌

3) سياست اسنان در برابرطبقه‌ى هم‌سطح خود.

بر اين اساس، از نظر فارابى سياست سودمندترين روش مطالعه در اعمال، رفتار و احوال ظاهرى و باطنى انسان‌هاست كه هدف آن رسيدن به خير برتر و كمال نهايى است. رهبر كسى است كه غرض و مقصودش در اعمال حاكميت و تدبير مدن به سعادت رساندن خود و اهل مدينه باشد.[1] از نظر فارابى، هر انسانى شايستگى به عهده گرفتن رياست جامعه را ندارد؛ مگر اينكه داراى صفات زير باشد:

1) حاكم بايد فيلسوف (حكيم) باشد.

2) رئيس بايد نبى يا امام باشد كه با مبدأ وحى در ارتباط باشد.

3) رهبر بايد مهارت و شناخت كافى داشته باشد و اين با به كار گرفتن قواعد كلى حكمت و اعمال آن در جامعه و آزمون آنها از راه ممارست در جامعه حاصل مى‌شود.[2] از نظر فارابى، رئيس جامعه‌ى فاضله داراى وظايفى است كه مى‌توان به بعضى از آن‌ها اشاره كرد:[3]

[1] - آراء اهل المدينه الفاضله، ص 118.

[2] - المله و نصوص آخرى، ص 58- 60.

[3] - السياسيه المدنيه، ص 84.