و حكومت و ولايت او را بر خود بپذيرند. فارابى اشاره كرده است:

«رئيس اول و امام (الملك أو الامام)، به واسطه ماهيّت و صناعتشان، رهبر هستند؛ خواه كسى از آنان بپذيرد يا نپذيرد. مقبوليت داشته باشند يا نداشته باشند. اطاعت بشوند يا نشوند. كسانى آنها را يارى بكنند يا نكنند».[1] بر اين اساس امامت او هيچ وقت زايل نمى‌شود (لا يزيل امامة الامام).

براساس نصوص قطعى و متواتر، ثابت است كه خليفه و جانشين پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و امام و پيشواى مسلمانان، حضرت على عليه السّلام و سپس يازده فرزند معصوم او است كه آخرين آنان حضرت مهدى (عج) است. همه اين بزرگواران از سوى خداوند و با معرّفى و بيان رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله به مقام امامت و ولايت مردم نايل آمده‌اند. به خصوص تصريحات زيادى به امامت و رهبرى حضرت مهدى (عج) شده است. آن حضرت، رهبر، ولىّ و حاكم منصوب از سوى خدا بر مردم است و در هنگام ظهور و به دست گرفتن امور دنيا، همه ملزم هستند از او اطاعت كنند و به فرمان‌هايش گردن نهند. اين خواسته و دستور خود خدا است؛ چنان‌كه در روايتى از رسول خدا آمده است: «هنگام ظهور مهدى، فرشته‌اى بالاى سرش ندا مى‌دهد: «اين مهدى، خليفه خدا است، از او تبعيت كنيد ...»[2] و نيز:

«همانا حجت الهى ظهور كرده است، پس از او تبعيت كنيد كه حقّ با او است».[3]

امام صادق عليه السّلام درباره امامت حضرت مهدى و در دست گرفتن امور جهان مى‌فرمايد: «نه به خدا قسم! خداوند اين امر را رها نمى‌كند [و به حال خود وانمى‌گذارد]، مگر اينكه براى او كسى است كه تا روز قيامت بدان قيام مى‌كند».[4]

[1]. ابو نصر فارابى، تحصيل السعادة،( بيروت: دار الاندلس، 1403)، ص 97.

[2].« ... انّ عند ظهوره ينادى فوق رأسه ملك هذا المهدى خليفة اللّه فاتبعوه ...»: على بن عيسى اربلى، كشف الغمه، ج 2، ص 470؛ على بن يونس نباطى، الصراط المستقيم، ج 2، ص 261؛ على بن محمّد خزّاز قمى، كفاية الاثر، ص 146( با تفاوت در عبارت).

[3].« انّ حجّة اللّه قد ظهر فاتبعوه فان الحقّ فيه ...»: سليمان قندوزى حنفى، ينابيع المودة، ج 2، ص 586.

[4].« لا و اللّه لا يدع اللّه هذا الامر إلا و له من يقوم به إلى يوم تقوم الساعة»: محمّد بن ابراهيم نعمانى، الغيبة، ص 54، ح 6؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 23، ص 54.