دور از وحشت زندگى كرد.[1]

به همين جهت تأكيد اين پژوهش بر آن است كه در عصر ظهور و دوران حاضر، تنها «دولت اخلاقى» موردنياز و فايده‌بخش است؛ دولتى كه كار ويژه اصلى آن تأمين كمال مطلوب انسانى و رشد و بالندگى فضايل اخلاقى- در تمامى شؤون زندگى- است.

جامعه‌اى كه به شدّت دچار انحراف، فساد، حيرت و سرگردانى، پوچى و بى‌هدفى است و بيشتر اعضاى آن، داراى فساد عقيده، عمل و اخلاق هستند؛ نياز به دولتى دارد كه در رأس آن انسان كامل قرار گرفته و در صدد تكميل مكارم اخلاقى و از بين بردن آلودگى‌ها و فسادها است. در اين عصر، ديگر دولت‌هاى متزاحم و تجاوزگر وجود ندارد و كار ويژه‌هاى سياسى دولت واحد تغيير مى‌يابد و امام معصوم رهبرى آن را عهده‌دار مى‌شود.

آيت اللّه جوادى آملى در تحليل اين انگاره چنين بيان مى‌كند:

«كار اصلى امام زمان (عج) اين نيست كه جهان را از عدل و داد پر مى‌كند. كار اصلى او زنده كردن جامعه است. وجود امام زمان (عج) عامل حيات است. او جامعه مرده را زنده مى‌كند؛ بعد به عدل و داد فرا مى‌خواند. جامعه زنده مشتاق عدل و داد است. برخى از انسان‌ها به حسب ظاهر انسان و در باطن مرده‌اند (مرده‌هاى متحرك). صورت آنان مطابق سيرتشان نيست. امام عليه السّلام صورت‌ها را مطابق سيرت مى‌كند. بعد از آنكه سيرت را انسانى و واقعى كرد، جامعه ظاهرا و باطنا انسانى مى‌شود. سپس به عدل و داد فرا مى‌خواند و جامعه زنده، تشنه عدل و داد مى‌شود.

كار اصلى او احياگرى است. همان‌گونه كه رسول خدا صلى اللّه عليه و اله جامعه مرده را زنده كرد، حضرت ولى عصر (عج) نيز جامعه مرده را زنده مى‌كند و براى احياى آن، معارف و حقايق و طهارت حقيقى را اعطا مى‌كند يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ. جامعه‌اى زنده است كه كتاب الهى، حكمت الهى و طهارت الهى را بداند و بيابد. پيامبر صلى اللّه عليه و اله بعد از اينكه تزكيه و

[1]. ر. ك: مختار امينيان، مبانى اخلاق اسلامى،( قم: بوستان كتاب، 1381)، صص 13- 18؛ جعفر سبحانى، نظام اخلاقى اسلام،( قم: مركز انتشارات دفتر تبليغات اسلامى، 1377)، ص 18.