گرايشات غلوآميز و نشر روايات ضعيف و نادرست در شهر قم شروع كرد و بر همين اساس، برخى از افراد را به اتهام غلو و يا نقل روايات ضعيف از شهر اخراج نمود.[1]

احمد بن محمد بن عيسى، على‌رغم دانش و تلاش فراوان در فراگيرى علوم اهل بيت، آثار مكتوب اندكى داشته است و از مجموع آن‌چه علماى رجال ذكر كرده‌اند، 15 كتاب از وى نام برده شده كه در زمينه فقه و حديث شيعه مى‌باشد. از اين ميان كتابى به نام النوادر به وى منتسب است كه در صحت آن ترديد وجود دارد و برخى آن را از كتاب‌هاى حسين بن سعيد اهوازى دانسته‌اند.

تاريخ وفات وى به درستى معلوم نيست ليكن تا سال 274 ق در قيد حيات بوده و از پاره‌اى اخبار برمى‌آيد كه تا سال 280 ق مى‌زيسته است.[2]

احمد بن محمد بن خالد برقى (م حدود 280 ق)

خاندان برقى، كوفى الاصل بودند كه به قم مهاجرت كردند و در قريه برق‌رود قم ساكن شدند. پدر احمد از اصحاب امام رضا عليه السّلام و سپس امام جواد عليه السّلام به شمار مى‌رفت و تأليفاتى چند داشت. از جمله كتاب‌هاى او كتاب النوادر بود كه توسط پسرش احمد روايت شده است. او هم‌چنين از امام هفتم و امام هشتم رواياتى را نقل مى‌كرد.[3]

احمد بن محمد برقى را از اصحاب امام جواد و امام هادى عليهما السّلام و از شاگردان و راويان ايشان برشمرده‌اند.[4] او علاوه بر درك محضر دو امام، از اصحاب و راويان ايشان نيز بهره علمى بسيارى برد و از 110 تن از اين راويان و محدثان روايت كرده است، از جمله عبد العظيم حسنى، حسن بن محبوب، حسين بن سعيد

[1] - نجاشى، رجال، ص 332 و تفرشى، نقد الرجال، ج 2، ص 384.

[2] - ر ك: نجاشى، همان، ص 416.

[3] - طوسى، رجال، ص 389؛ الفهرست، ص 418 و النديم، الفهرست، ص 404.

[4] - تفرشى، همان، ج 1، ص 155 و طوسى، رجال، ص 373.