درخت‌ها و احداث نهر براى مصلحت عابرين، در صورتى كه راه جدّاً وسيع باشد- مانند خيابان‌هاى وسيع و جديد كه در اين زمان‌ها احداث مى‌شود- جايز باشد. چنان‌كه ظاهر آن است كه جايز است كه در آن، چاه فاضلابى كنده شود تا آب باران و غيره در آن جمع شود، زيرا اين از مصالح و مرافق آن مى‌باشد، ليكن در غير اوقات نياز، جهت حفاظت اهالى خيابان و عابرين، بايد مسدود شود. بلكه ظاهر آن است كه كندن سرداب در زير آن در صورتى كه پايه و سقف را محكم كند به طورى كه با آن از خرابى و ريزش در امان باشد، جايز است. و اما تصرف در فضاى آن به خارج نمودن نورگير يا بالكن يا ساختن سايبان يا باز كردن درب يا قرار دادن ناودان و مانند اين‌ها در صورتى كه به عابرين ضررى نرساند، اشكالى در جواز آن نيست و كسى- حتى كسى كه خانه‌اش روبه‌روى خانه او مى‌باشد- حق جلوگيرى او را ندارد، چنان‌كه در كتاب صلح گذشت.

و اما دومى- مقصودم راه غير نافذ است كه به «سكّه مرفوعه» ناميده مى‌شود و گاهى بر آن راه كوچك (بن بست) اطلاق مى‌شود- و آن راهى است كه از آن به راه ديگر يا به مباحى راه نداشته باشد، بلكه سه جانب آن را خانه‌ها و ديوارها احاطه كرده باشد، پس اين راه، ملك صاحبان آن خانه‌هايى است كه درهايشان به آن باز مى‌شود؛ نه كسى كه ديوار خانه‌اش- نه درب آن- در اين كوچه است. پس چنين راهى مانند ساير ملك‌هاى مشترك مى‌باشد كه براى صاحبان آن جايز است كه آن را ببندند و بين خودشان تقسيم كنند و هر كدام از آنان حصه‌اش را داخل در خانه‌اش نمايد. و براى كسى غير از آن‌ها بلكه براى يكى از آن‌ها هم، جايز نيست كه در آن و در فضاى آن تصرف نمايد مگر اينكه با اذن كسى باشد كه اذنش معتبر است، همان‌طور كه در مسأله آينده مى‌آيد. ج 2 ص 224- 225

مسأله 2- در كوچه بن‌بست بعيد نيست كسى كه داخل آن است تا مقابل درب خانه‌اش از آنچه كه ممرّ او است با مرافقى كه نوعاً احتياج به آن دارد و متعارف است، با كسى كه از او داخل‌تر است شريك باشد، و بعيد نيست كسى كه داخل كوچه است‌