تا آخر ديوار خانه‌اش با او شريك باشد و كسى كه داخل‌تر است، مابعد آن را به تنهايى داشته باشد. و در صورت تعدد شركا، كسى كه داخل‌تر است (آخر همه) با همه آن‌ها شريك است و آن مقدارى را كه راه مخصوص او است به تنهايى دارد؛ پس همه آن‌ها از ابتداى بن‌بست تا درب اول يا تا آخر ديوار آن سپس غير از صاحب خانه اولى در غير راه خانه اول، شريك مى‌باشند و به همين صورت، شركا تا آخر كوچه كم مى‌شوند و بعيد نيست زيادى‌اى كه در آخر كوچه است اختصاص به آخرى داشته باشد؛ پس كسى كه از همه داخل‌تر است، مى‌تواند در آنچه كه به تنهايى دارد، بلكه در زيادى مذكور، هر نوع تصرفى كه بخواهد انجام دهد و براى غير او تصرف در آن، مانند بيرون آوردن بالكن يا نورگير يا ساختن سايبان يا كندن چاه فاضلاب يا سرداب يا قرار دادن ناودان و غير اينها، جايز نيست مگر به اذن شركايش. البته هر كدام از آن‌ها حق رفت و آمد به خانه خود را از هر كجاى ديوارشان دارند، پس هر كدام از آنان مى‌توانند درب ديگرى داخل‌تر يا سابق‌تر از درب اوّلشان باز نمايند؛ با مسدود كردن درب اول و يا مسدود نكردن آن. ج 2 ص 225- 226

مسأله 3- كسى كه ديوار خانه‌اش در كوچه بن‌بست است حق ندارد دربى را به آن كوچه باز كند مگر با اذن صاحبان كوچه. البته حق دارد روزنه و پنجره‌اى به آن كوچه باز كند و آن‌ها حق منع او را ندارند؛ زيرا اين كار، تصرف در ديوارش است- نه در ملك آن‌ها- و آيا حق دارد دربى به منظور نور گرفتن و دخول هوا- نه راه قرار دادن- به آن كوچه باز نمايد؟ اقرب جواز آن است و صاحب بن‌بست حق دارد سند مالكيت را جهت دفع شبهه محكم نمايد. ج 2 ص 226

(133)

مسأله 4- براى هر يك از صاحبان كوچه بن‌بست- خودش و متعلقاتش از عيال و چهارپاها و مهمان‌ها و عيادت‌كننده و زائرين او- جايز است كه در آن جلوس نموده و راه برود و به خانه‌اش تردد نمايد. و همچنين است قرار دادن هيزم و مانند آن در آن تا آنكه داخل خانه بياورد. و همچنين قرار دادن بارها و چيزهاى سنگين وقت وارد كردن و خارج كردن آن‌ها بدون اذن شركايش، بلكه اگرچه در بين آن‌ها قُصَّر و مولّى‌عليه‌