اين‌كار جايز است هنگامى كه اسم از مواردى باشد كه اعراب آن ظاهر نيست، مثل ضمير و موصول؛ چنان كه شاعر مى‌گويد:

در اين شعر، «قيارٌ» عطف بر محل اسم «إنّ» و مرفوع شده است.[1]

كوفيان و بصرى‌ها، رفع در آيه را جايز دانسته‌اند و به شواهدى از كلام عرب استدلال كرده‌اند.

صاحب المنار مى‌نويسد:

بعضى از دشمنان اسلام به خود جرأت داده و ادّعا كرده‌اند كه در قرآن، لحن (غلطهاى نحوى) وجود دارد و رفع‌ صابئون‌ را از جمله اين غلطهاى نحوى دانسته‌اند، اين نشانه جهل، يا تجاهل در آنان است؛ چون نحو از لغت استنباط مى‌شود، نه اين كه لغت از نحو استنباط بشود.[2]

امّا قول خداى متعال: إن هذان لساحران‌، بنابر قرائت جمهور مسلمين، با تخفيف‌ إن‌ مكسورة الهمزه مى‌باشد و در اين صورت مخفّفه از مثقّله و غيرعامل مى‌باشد و هذان‌ مرفوع است.

زمخشرى مى‌نويسد:

[1] - معانى القرآن: 1/ 31؛ مجمع البيان: 3/ 346؛ صيانه القرآن من التحريف: 183.

[2] - تفسير المنار: 6/ 478.