بهترين راه اين است كه روايت را تكذيب و انكار كرده و كنار بگذاريم؛ چنان كه: دانى، رازى، نيشابورى، ابن انبارى، آلوسى، سخاوى، خازن، باقلانى و جمعى ديگر، اين كار را كرده‌اند.[1]

آنها تصريح كرده‌اند با اين روايت، هيچ چيزى ثابت نمى‌شود؛ زيرا سند آن ضعيف است و در آن اضطراب، انقطاع و تخليط وجود دارد. از سوى ديگر، قرآن به صورت متواتر از رسول خدا (ص) نقل شده است و ثبوت لحن در آن امكان ندارد. علاوه بر اين، آنچه در دسترس مردم است، به اجماع همه مسلمانان عين كلام الله است و جايز نيست كه در كلام الله لحن، يا غلط وجود داشته باشد. تمام صحابه و ساير علماى امّت، قايل به اين هستند كه: تمام الفاظ قرآن صحيح است و هيچ خطا و اشتباهى در آن رخ نداده است، همچنين اين روايت را انكار كرده و استدلال كرده‌اندكه: عثمان به عنوان پيشوا و رهبر مردم بوده‌است. در اين صورت چگونه ممكن است كه لحنى را در قرآن ببيند و آن را به حال خويش واگذارد تا عربها متناسب با زبان خود آن را اصلاح كنند، يا آن را به تأخير بيندازد تا ديگران آن را درست كنند؟! اگر صحابه‌اى كه متولّى كتابت و جمع‌آورى قرآن بوده‌اند، اصلاح اين اشتباهات را برعهده نگيرند، چگونه ديگرانى‌كه بعدها مى‌آيند، اين كار را برعهده مى‌گيرند؟! به علاوه، عثمان يك مصحف را ننوشته بود بلكه چندين مصحف را

[1] - تاريخ القرآن، الكردى: 65؛ التفسير الكبير: 11/ 105؛ تفسير نيشابورى: 6/ 23( چاپ شده در حاشيه تفسير طبرى)؛ تفسير خازن: 1/ 422.