مى‌كند و به ما مى‌فهماند كه مسلمانان به عنوان يك امّت، چه نگاهى به قرآن داشته‌اند.

ب: مسلمانان از همان ابتدا به حفظ قرآن كريم اهمّيّت بسيار مى‌دادند؛ زيرا جايگاه خاصّى براى قرآن قايل بودند و اين كتاب آسمانى، اهمّيّت زيادى در زندگى اجتماعى آنان داشت و محور فعاليتهاى انسانى و ارزشى ايشان به شمار مى‌رفت. به خاطر جايگاه و موقعيّت ويژه و ممتاز قرآن، عدّه بسيارى، تمام قرآن را حفظ كرده و به عنوان «حافظ قرآن» شناخته مى‌شدند كه در بحثهاى آينده به اين مطلب اشاره بيشترى خواهد شد.

ج: رسول اكرم (ص) در ميان امّت اسلامى، زندگى مى‌كرد و با غم و شاديهاى آنان شريك بود. آن حضرت به خوبى نيازهاى امّت اسلامى را مى‌شناخت و مسؤوليّت عظيمى را كه بر عهده‌اش گذاشته شده بود، به خوبى درك مى‌كرد. او مى‌دانست كه چه خطرهايى امّت نوپاى اسلامى را تهديد مى‌كند. او از همان ابتداى بعثت، با رنج و دردهاى مسلمانان شريك بود و تا هنگام رحلت، لحظه‌اى از مردم جدا نشد. او فشارهاى ناشى از دعوت به سوى خداى متعال و ابلاغ رسالت را به خوبى درك مى‌كرد و در مركز وقايع و حوادث فكرى، سياسى و اجتماعى قرار داشت.