فصل اوّل: تدوين قرآن در عصر پيامبر (ص)

شواهد و قراين بسيار به صورت آشكارى بر تدوين «قرآن» در زمان حيات پيامبر اكرم (ص) دلالت مى‌كنند. اوضاع و احوال خاصّى كه پيامبر اكرم (ص) و مسلمانان در آن مى‌زيسته‌اند، مستلزم آن بوده است كه پيامبر (ص) در زمان حيات خويش به جمع‌آورى قرآن، اقدام كند؛ زيرا:

الف: قرآن كريم، به مثابه قانون اساسى امّت اسلامى بوده است كه شاكله اصلى عقيدتى، فرهنگى و احكام تشريعى را تشكيل مى‌داده است. علاوه بر اين، متقن‌ترين منبع تاريخى و بليغ‌ترين متن ادبى به شمار مى‌رفته است و مسلمانان صدر اسلام، منبعى غير از قرآن كريم نداشته‌اند تا به تدبّر و فكر و انديشه در آن بپردازند، از اين رو قرآن تنها منبع فكرى، اجتماعى و روحى آنان بوده است.

براى مثال، امّت اسلامى در صدر اسلام، براى ايمان به وحدانيّت و

صفات پروردگار و علم به جهان هستى و آگاهى از انحرافات اديان ديگر، دليل و منبعى غير از قرآن كريم در اختيار نداشته است. اين موضوعات، ما را به اهمّيّت ويژه قرآن در ميان مسلمانان آگاه‌