تصديق نمى‌كند، پس معناى روايت اين است كه: حضرت قائم (عج) معانى حقيقى قرآن را ظاهر مى‌كند به صورتى كه هيچ ابهام و ترديدى در آن باقى نمى‌ماند و هر خردمندى مى‌فهمد كه قرآن او را تصديق مى‌كند.

در اين صورت منظور حديث اوّل- برفرض‌كه صحيح باشد- اين است‌كه آنان معانى قرآن را تحريف كردند و چيزهايى را به معناى قرآن اضافه كردند كه امر بر حقيقت طلبان مشتبه شده است.

در سند روايت دوّم، عمرو بن ابى‌مقدام قرار دارد كه ابن غضائرى‌[1] او را تضعيف كرده‌است. و در سند روايت سوّم، منخل بن جميل اسدى قرارداردكه علماى رجال او را ضعيف و فاسد الروايه و متّهم به غلوّ دانسته‌اند كه غلات، احاديث بسيارى را از او نقل مى‌كنند.[2]

و برفرض كه اين دو حديث صحيح باشد، توجيه آن دو به معناى ديگرى امكان دارد.

سيّد طباطبائى مى‌نويسد:

قول امام (ع) كه مى‌فرمايد:

إنّ عنده جميع القرآن ...

، اگرچه ظاهر در لفظ قرآن است و وقوع تحريف در آن را مى‌رساند، امّا تقييد جمله با عبارت:

ظاهره و باطنه‌

اين را مى‌رساند كه منظور،

[1] - مجمع الرجال: 4/ 257 و 6/ 139؛ رجال ابن داوود: ص 516 و 218.

[2] - همان.