علم به تمام قرآن از حيث معانى ظاهرى و باطنى است كه باطن قرآن را جز پيامبر (ص) و جانشينان اونمى‌دانند.[1]

سيّد على بن معصوم مدنى، اين دو روايت را در ضمن احاديثى آورده است كه به وسيله آنها استشهاد كرده‌است اميرالمؤمنين و فرزندانش (عليهم السلام) با تأييد و اذن الهى و الهام ربّانى و تعليم نبوى، تمام آنچه را كه در قرآن است، با علم قطعى مى‌دانستند. او متذكّر شده‌است كه احاديث در اين موضوع به حدّ تواتر در هر دو فرقه رسيده است.[2]

البتّه مى‌توان اين دو روايت را بر مطالب اضافه‌اى كه در مصحف اميرالمؤمنين (ع) بوده است، حمل كرد؛ زيرا آن حضرت (ع) تأويل و تفسير و شأن نزول آيات را از پيامبر اكرم (ص) دريافت مى‌كرد و در مصحف خود مى‌نوشت، امّا اين مطالب جزء قرآنى كه خداوند نازل فرموده بود و پيامبر (ص) مأمور به تبليغ آن بود، نبود.

دسته چهارم: رواياتى كه مى‌گويد در قرآن اسامى مردان و زنانى بوده است كه حذف شده است:

1- در تفسير عيّاشى به صورت مرسل از امام صادق (ع) روايت شده است:

[1] - الكافى: 1/ 228( در حاشيه).

[2] - شرح صحيفة سجّاديّة: 401.