تأويل بعضى از آيات و تفسير و شأن نزول بعضى از آيات حذف نمى‌شد، اسم ما را در ميان آنها مى‌يافتى. پس اگر قرآن به همان صورتى كه خداوند نازل فرموده است و بدون دخالت اوهام و خيالات و دخالتهاى اهل نفاق و باطل، تفسير مى‌شد، اسم ائمّه (عليهم السلام) را در آنها مى‌يافتى.

دسته سوّم: رواياتى‌كه توهّم وقوع تحريف به زياده و نقصان در قرآن را ايجاد مى‌كنند:

1- عيّاشى در تفسير خود، از ميسر، از امام باقر (ع) روايت كرده است:

لَولا انّهُ زيد في كتاب اللهِ و نقص منه، ما خُفِي حقنا على ذي حجا ولو قد قام قائمنا فنطق صدَّقَهُ القرآن.[1]

اگر چنين نبود كه در كتاب خدا زياده و نقصان راه يافته است، حقّ ما بر حقيقت طلبان مخفى نمى‌ماند و اگر قائم ما قيام كند و صحبت كند، قرآن او را تصديق مى‌كند.

2- كلينى دركافى و صفّار در بصائر از جابر روايت كرده‌است كه از امام باقر (ع) شنيدم كه فرمود:

ما ادّعى احدٌ مِنَ الناس انَّهُ جمع القرآن كلّه كما انزل إلّا كذّاب و ما جمَعَه وحفظه كما أنزله اللهُ تعالى إلّا علي ابن أبي‌طالب و الائمّة من بعدِهِ (عليهم السلام).[2]

[1] - تفسير عياشى: 1/ 13/ ح 6.

[2] - الكافى: 1/ 228/ ح 1؛ بصائر الدرجات: 213/ ح 2.