اين دلايل به وضوح دلالت دارند بر اين كه اسم ائمّه (عليهم السلام) در قرآن نيامده‌است.

همچنين روايات ذيل به اين دسته از روايات ملحق مى‌شوند:

1- در كافى از اصبغ بن نباته روايت شده است از امير المؤمنين (ع) شنيدم كه فرمود:

نزل القرآن أثلاثاً، ثلثٌ فينا و في عدوِّنا و ثلثٌ سنن و أمثال و ثلثٌ فرائض و احكام.[1]

قرآن در سه قسمت نازل شده است؛ يك قسمت آن درباره ما و دشمنان ماست و يك قسمت آن در مورد سنن و امثال است و يك قسمت آن در مورد فرايض و احكام‌است.

2- درتفسير عياشى، از امام صادق (ع) روايت شده است:

لو قرئ القرآن كما أُنزل لالفيتنا فيه مسمّين.[2]

اگر قرآن به همان صورتى‌كه نازل شده است، قرائت مى‌گرديد، مى‌ديدى‌كه اسم ما هم درآن آمده‌است.

علّامه مجلسى تصريح نموده است‌كه حديث اوّل مجهول است و حديث دوّم را عيّاشى به صورت مرسل از داوود بن فرقد، از كسى كه براى او نقل كرده، از امام (ع) روايت كرده است و ضعف اين سند به خوبى روشن است و برفرض كه اين روايات صحيح باشد، منظور اين است‌كه اسامى ائمه (عليهم السلام) بر وجه تفسير در قرآن موجود است، نه اين كه اسامى آنان در اصل قرآن آمده است؛ يعنى اگر

[1] - الكافى: 2/ 267/ ح 2.

[2] - تفسير عياشى: 1/ 13/ ح 4.