... وَمَن يُطِعِ اللّهَ وَرَسُولَهُ‌-

في ولاية علي و الائمة من بعده‌

- فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِيمًا[1]؛[2].

3- دركافى از جابر، از امام باقر (ع) روايت شده است كه آيه در اصل چنين بوده است: ... وَلَوْ أَنَّهُمْ فَعَلُواْ مَا يُوعَظُونَ بِهِ- في علي- لَكَانَ خَيْرًا ...[3].

براى اسقاط اين روايات از درجه اعتبار، همين بس كه علّامه مجلسى در مرآة العقول آنها را ضعيف و بى‌اعتبار دانسته است و بعد از آن كه ملّا محسن فيض كاشانى به عدم صحّت اين روايات، اصرار كرده است، نيازى نيست كه أسناد يكايك اين روايات را مورد بررسى قرار دهيم.[4])

مرحوم خوئى مى‌نويسد:

بعضى از مطالبى كه ادّعاى تنزيل‌آنها شده‌است، از قبيل تفسير قرآن مى‌باشند و از خودِ قرآن نيستند؛ بنابراين بايد رواياتى‌كه قايل به وجود اسامى ائمّه (عليهم السلام) در قرآن هستند را از قبيل تفسير دانست نه تنزيل و اگر اين حمل درست نباشد، بايد اين روايات را كنار گذاشت؛ چون مخالف كتاب و سنّت و ادلّه نفى تحريف هستند.[5]

[1] - احزاب( 33): 71.

[2] - الكافى: 1/ 414/ ح 8.

[3] - نساء: 66.

[4] - الوافى 2/ 373.

[5] - البيان فى تفسير القرآن: 230.