4. نخستين رويارويى و بيم دادن خويشان‌

زمانى كه خبر اسلام در تمام نقاط جزيرة العرب انتشار يافت و ايمان‌آورندگان از جهت روحى، شايستگى رويارويى را پيدا كردند، بايد تبليغ رسالت به مرحله اعلان عمومى انتقال مى‌يافت. ازاين‌رو، در جامعه‌اى كه آداب و رسوم قبيله‌اى بر آن حاكم بود، نخستين گام پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم بيم‌دادن نزديكان خويش محسوب مى‌شد و اين كار قبل از بيم‌دادن ساير مردم، سزاوارتر به نظر مى‌رسيد و فرمان الهى با

وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ؛[1] نزديكانت را بيم ده.

نازل شده بود و از همين‌جا رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم با فراخواندن نزديكان خود رسالت الهى و هدف و آينده آن را برايشان تشريح كرد. در برخى افرادى كه در آن جمع حضور داشتند اميد به خير و صلاح و ايمان وجود داشت و اگر ابو لهب به‌پا خاست و آشكارا به مخالفت و دشمنى پرداخت، ابو طالب عليه السّلام نيز اظهار نمود پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم را يارى و از رسالت او حمايت خواهد كرد.

روايت شده به دنبال نزول آيه شريف «إنذار»، رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم به على عليه السّلام دستور تدارك ميهمانى داد. سپس خاندان خويش را كه تعداد مردانشان به چهل تن مى‌رسيد، به ميهمانى دعوت كرد. همين‌كه رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم آماده سخن‌گفتن شد، عمويش عبد العزّى- معروف به ابو لهب- سخن او را قطع كرد و در مورد ادامه تبليغ، هشدار داد و مانع عملى‌شدن هدف پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم در

[1] . شعراء/ 214.