اين قضيه از پيشگويى‌ها و پندارهاى ديرينه و كهنه فراتر نمى‌رود، به همين دليل بر مبارزه خود جهت براندازى رسالت در كانون نخستين‌اش، پافشارى چندانى نداشتند.

رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم در اين مدت كوتاه توانست از كسانى كه به رسالت وى ايمان آورده بودند، عناصرى فعّال تربيت كند كه ارزش‌هاى رسالت را با خود برگيرند و به مردم برسانند. و بيش از همه به اسلام علاقه‌مند بوده و به ايمان خويش اطمينان و يقين داشته باشند و از شرك و خصلت‌هاى انحرافى پدرانشان بيزار باشند، آمادگى آن‌ها را به پايه‌اى افزايش داد تا بتوانند پى‌آمدهاى علنى نمودن رسالت را تحمل نمايند.

در اين برهه- نقل شده است كه- هرگاه وقت نماز فرامى‌رسيد، پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم و يارانش جهت برگزارى نماز در درّه‌ها پراكنده مى‌شدند و به تنهايى يا دو نفره نماز را برپا مى‌داشتند. روزى دو تن از مسلمانان در محلى مشغول برگزارى نماز بودند كه دو مشرك نابكار از راه رسيدند و آن‌ها را به خاطر كارى كه انجام مى‌دادند، به فحش و ناسزا گرفتند و پس از زدوخوردى كه ميان آنان رخ داد آن‌جا را ترك كردند.[1]

به نظر مى‌رسد اين‌گونه برخوردها با مشركان مكرر اتفاق افتاده است.[2]

به‌همين‌دليل پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم خانه‌اى برگزيد كه در آن مخفيانه خدا را پرستش كند و دور از چشم قريش، ارتباط مردمى او منظم باشد و در چنين وضعيتى خانه أرقم بن أبى أرقم بهترين پناهگاه مسلمانان به‌شمار مى‌آمد.[3]

[1] . انساب الأشراف 1/ 117؛ سيره حلبى 1/ 456.

[2] . سيره نبوى 1/ 263 و 282.

[3] . سيره حلبى 1/ 283؛ اسد الغابه 4/ 44.