رفعت سمنانى‌

محمد صادق سمنانى متخلّص به «رفعت»، از شاعران دوران مشروطيّت است كه با عارف قزوينى ارتباط نزديكى داشته است. او به زبان عربى مسلّط و در علوم هيأت، جفر، رمل، فلسفه و حكمت نيز وارد بوده است. جوانى خود را در سمنان گذراند و سپس به سفر حج رفته و بقيّه‌ى عمر خود را در سلك درويشان و بسيار بى‌تكلّف زيسته است. او تا آخر عمر مجرّد باقى ماند و سالهاى آخر عمر را در تهران به سر برد.

ديوانش در حدود هفت هزار بيت دارد و كتاب سرّ الاسرار (تفسير سوره يوسف) او نيز داراى 6 هزار بيت مى‌باشد. از باقى آثارش اطلّاعى در دست نيست. خود در مقدّمه‌ى كتاب سرّ الاسرار ادبيات خود را پنجاه هزار بيت ذكر مى‌كند. ديوانش شامل غزليّات، قصايد و مسمّطات است. رفعت به سال 1350 ه. ق. (1310 ش) وفات يافته است. رفعت به على بن ابى طالب عليه السّلام و خاندان او ارادتى خاص مى‌ورزيد و از اين روى قسمتى بزرگ از ديوان او حاوى اشعار و على الخصوص مسمّطهاى شيوايى در مدح آن بزرگواران است.[1]

وى جريان حمله لشكر عمرسعد به خيام امام حسين (ع) و ماجرايى كه بر امام سجاد (ع) و حضرت زينب (س) گذشت را اين چنين به نظم كشيده است:

[1] - ديوان رفعت سمنانى؛ مقدمه‌ى ديوان.