البانى با ابن تيميه در چنين اعتقاداتش به مخالفت برخاسته و مى‌گويد: «همانا لغزش مشبهه اين بوده كه در اثبات صفات به خدا غلو كرده و او را با مخلوقاتش مانند نمودند. اما كلام حق در برابر مشبهه و معطله اين است كه قائل باشيم با اثبات صفات بدون تشبيه و پاك دانستن خدا (از صفات مخلوقان) بدون تعطيل. چه قدر خوب گفته شده كه: «معطله عدم و نيستى را مى‌پرستند و مجسمه بت مى‌پرستند.»[1]

2. باز هم ابن تيميه مى‌گويد:

«ولو قد شاء الله لاستقر على ظهر بعوضة فاستقلت به بقدرته ولطف ربوبيته فكيف على عرش عظيم؛[2] اگر خدا بخواهد مى‌تواند بر پشت پشه‌اى هم استقرار پيدا كند چه رسد بر عرش عظيم.»

البانى در مقدمه «مختصر العلو، صحفه 17، چاپ سال 1401 هجرى» مى‌گويد: «لازمه اين سخن آن است كه خدا در عرشش نشسته است و چنين چيزى در اسلام وارد نشده و چنين اعتقاد و نسبت آن به خدا جايز نمى‌باشد.»

3. باز هم ابن تيميه مى‌گويد:

«در جهت فوق و بالا بودن خداوند حقيقى است ...»

البانى مى‌گويد: «اين عقيده معطله است، بلكه برخى به روشنى بيان كرده‌اند كه خداوند ذاتاً در همه جا حاضر است.»

پس بنابر سخنى كه البانى پيش از اين نيز گفت، ابن تيميه هم بت را و هم هيچ و نيستى را مى‌پرستيده است.

[1] . البشارة و الاتحاف حسن سقاف، ص 43؛ شرح عقيده طحاويه البانى، ص 28.

[2] . بيان التلبيس جهميه ابن تيميه، ج 1، ص 568؛ التأسيس، ج 1، ص 568.