محصولات سازمان و اهداف سيستم را تعريف و مشروع مى‌سازند، ارتقاء دهد.

«پارسونز» در حركت به طرف سطحى خردتر با روانشناسى اجتماعى بار ديگر طرح مزبور را به كار مى‌برد و مطرح مى‌كند كه هر سيستم فرعى در چارچوب سازمان خود شامل تقسيمات فرعى ريزترى است كه برحسب الزامات كاركردى مى‌توانند تشخيص داده شوند. براى مثال «پارسونز» در چارچوب سيستم فرعى نيل به هدف (آن بخش از سازمان كه قدرت تخصيص و تجهيز منابع در جهت دستيابى به هدف را دارد) چهار نوع تصميم را متمايز مى‌سازد:

تصميمات خط مشى‌

تصميماتى است كه روشن مى‌كند چه اهدادى بايد تعقيب شود و چگونه بايد بدانها نايل شد (بخش فرعى دستيابى به هدف از سيستم فرعى دستيابى به هدف).

تصميمات تخصيصى‌

تصميمات سطح پائين‌تر با توجه به تخصيص مسئوليتها و منابع بين افراد است (بخش فرعى).

تصميمات هماهنگى‌

تصميماتى است در مورد اينكه چگونه افراد بايد برانگيخته شوند و مشاركت آنان هماهنگ شود (بخش فرعى).

ارزشهاى حمايتى‌

ارزشهائى است كه براى مشروع و مجاز كردن حقوق تصميم‌گيرى در چارچوب اين سيستم فرعى به كار مى‌رود (بخش فرعى).

«پارسونز» مشخص مى‌كند كه چگونه هركدام از سيستم‌هاى فرعى ديگر نيز به بخش‌هاى فرعى مناسب تفكيك شده‌اند. بالاخره او چهار مشكل سيستم را به عنوان وسيله‌اى براى توضيح روابط- با واژه خود وى، فرايندهاى مرزى- بين سيستم‌هاى فرعى به كار مى‌برد.

چهارچوب كارى «پارسونز» مانند ساير مدل‌هاى سيستم طبيعى بريك رشته‌