نيازهاى كاركردى تأكيد دارد كه همه سيستم‌هاى اجتماعى بايد به منظور بقاء، آنها را برآورده سازند.

اما فرمول‌بندى «پارسونز» برخلاف ساير مدل‌هاى سيستم طبيعى، مبانى روشنى براى تمايز بين سازمانها و ديگر سيستم‌هاى اجتماعى قائل مى‌شود.

«پارسونز» توجه خود را به اهميت نسبى سيستم فرعى دستيابى به هدف در سازمان‌ها معطوف مى‌دارد؛ يعنى سازمان‌ها سيستم‌هاى اجتماعى هستند كه نسبت به ساير سيستم‌هاى اجتماعى، به فرايندهايى كه به وسيله آنها هدف‌ها و منابع دستيابى به اهداف تجهيز مى‌شوند، اولويت بيشترى مى‌دهند.

«پارسونز» علاوه بر تجزيه و تحليل از تفكيك كاركردى كه در راستاى محور افقى هر سطح معينى از تجزيه و تحليل صورت مى‌گيرد، سه سطح اصلى ساختار سازمانى را نيز مشخص مى‌سازد. در لايه پائينى، سيستم فنى قرار دارد كه «محصول» عملى سازمان را توليد مى‌كند. اين سطح با نمونه فعاليت‌هاى كاركنان خط توليد، دانشمندان در آزمايشگاه و آموزگاران در كلاس نشان داده مى‌شود.

سيستم مديريتى، بالاتر از سطح فنى قرار دارد كه وظيفه عمده آن، پل زدن بين سازمان و محيط بلا واسطه كار آن مى‌باشد كه شامل افرادى است كه محصول سازمان را مصرف و مواد خام آن را تدارك و امور داخلى سازمان را اداره مى‌كنند در بالاترين سطح سازمان، سيستم نهادى قرار دارد كه كاركرد آن عبارت از برقرارى ارتباط بين سازمان و جامعه وسيعتر مى‌باشد. سيستم نهادى سرچشمه معنى بخشيدن مشروعيت با كسب حمايت از سطح بالاتر مى‌باشد كه اجراى اهداف سازمانى را امكان‌پذير مى‌سازند.[1]

[1] - اسكات، ريچارد- سازمانها: سيستم‌هاى عقلايى، طبيعى و باز، ترجمه: حسن ميرزايى اهرنجانى و فلورا سلطانى تيرانى، انتشارات دانشكده مديريت دانشگاه تهران، ص 125- 130.