تا آن را بشناسد، مَثَلِ گروهي مسافر است که در منزلي خشک و دشوار براي زندگي، سکونت داشتند. امّا (به علّت سختي و تنگي معيشت نتوانستند در آن قرار بگيرند) و آهنگ رفتن به سوي منزلي پر نعمت و ناحيه‌اي پر آب وگياه را نمودند و در دنبال آن، رنج راه و جدايي از دوستان و سختي سفر و نامطبوعي خوراک را تحمل کردند، تا به سرايي وسيع براي خود و منزلي که قرارگاه و محل آسايش ايشان باشد، برسند. پس چنين گروهي (که از محلي پر مشقت و رنج به سوي مکاني پر نعمت و رفاه مي‌روند) در اين راه از سختي و رنجي که به آنان مي‌رسد، ناراحتي و دردي احساس نمي‌کنند و هزينه‌اي را که کرده‌اند بي مورد مي‌دانند و زيان به حساب نمي‌آورند، (زيرا در راه رسيدن به آسايش و راحتي قرار دارند) و هيچ چيز در نظرشان بهتر و دوست داشتني‌تر از وسيله و عاملي نيست که ايشان را به منزل و محلّ آنان (يعني منزل و محل مورد نظرشان) نزديک سازد.

وَ مَثَلُ مَنِ اغْتَرَّ بِهَا كَمَثَلِ قَوْمٍ كَانُوا بِمَنْزِلٍ خَصِيبٍ، فَنَبَا بِهِمْ إِلَى مَنْزِلٍ جَدِيبٍ فَلَيْسَ شَيْ‌ءٌ أَكْرَهَ إِلَيْهِمْ وَ لَا أَفْظَعَ عِنْدَهُمْ مِنْ مُفَارَقَةِ مَا كَانُوا فِيهِ إِلَى مَا يَهْجُمُونَ عَلَيْهِ وَ يَصِيرُونَ إِلَيْهِ؛ و مَثَل آن کس كه به دنيا مغرور شود و فريب آن را بخورد، مانند مَثَل گروهي است که در منزلي پر نعمت و پر آب و گياه بودند، پس چنان شد که از آنجا براي سکونت به طرف منزلي خشک و ناراحت رفتند که هيچ چيز در نظر آنها زشت‌تر و ناگوارتر از مفارقت و جدا شدن ايشان از مکاني که در آن مي‌زيستند، و رفتن ناگهاني آنها به محلّي که به آن خواهند رسيد و به آن منتقل خواهند شد، نخواهد بود.