در بيمناکي از کيفر او و در ترسي که از خشم او دارد،[1] که به راستي او تو را جز به کار نيک امر نکرده و جز از کار زشت تو را نهي نفرموده است.

6- آخرت گرايي

يَا بُنَيَّ إِنِّي قَدْ أَنْبَأْتُكَ عَنِ الدُّنْيَا وَ حَالِهَا وَ زَوَالِهَا وَ انْتِقَالِهَا وَ أَنْبَأْتُكَ عَنِ الْآخِرَةِ وَ مَا أُعِدَّ لِأَهْلِهَا فِيهَا وَ ضَرَبْتُ لَكَ فِيهِمَا الْأَمْثَالَ لِتَعْتَبِرَ بِهَا وَ تَحْذُوَ عَلَيْهَا؛ اي پسرکِ من! همانا من به تحقيق تو را از دنيا و حالت‌ها و نابودي و دگرگون شدن و انتقال آن از حالي به حال ديگر آگاه ساختم، همچنين از آخرت و آنچه در آن براي اهلش آماده گشته[2] به تو خبر دادم، و درباره هر دو (يعني دنيا و آخرت) مَثَل‌هايي براي تو زدم تا از آن مَثَل‌ها عبرت بگيري و آنها را راهنماي خود قرار دهي.

إِنَّمَا مَثَلُ مَنْ خَبَرَ الدُّنْيَا كَمَثَلِ قَوْمٍ سَفْرٍ نَبَا بِهِمْ مَنْزِلٌ جَدِيبٌ فَأَمُّوا مَنْزِلًا خَصِيباً وَ جَنَاباً مَرِيعاً، فَاحْتَمَلُوا وَعْثَاءَ الطَّرِيقِ، وَ فِرَاقَ الصَّدِيقِ وَ خُشُونَةَ السَّفَرِ وَ جُشُوبَةَ المَطْعَمِ لِيَأْتُوا سَعَةَ دَارِهِمْ وَ مَنْزِلَ قَرَارِهِمْ فَلَيْسَ يَجِدُونَ لِشَيْ‌ءٍ مِنْ ذَلِكَ أَلَماً، وَ لَا يَرَوْنَ نَفَقَةً فِيهِ مَغْرَماً وَ لَا شَيْ‌ءَ أَحَبُّ إِلَيْهِمْ مِمَّا قَرَّبَهُمْ مِنْ مَنْزِلِهِمْ، وَ أَدْنَاهُمْ مِنْ مَحَلَّهِمْ؛ همانا مَثَلِ کسي که دنيا را بيازمايد

[1] . يعني تو کوچکيِ مقام و ناتواني و نيازمندي خويش را به اينکه او تو را به اطاعت از خود موفق بدارد و نيز هراسي که از خشم و کيفر او داري، با عظمت و قدرت و کمال و احاطه علم خداوند به همه چيز، بسنج آنگاه بدانگونه در بندگي او کوشش کن که شايسته مخلوقي ضعيف و کوچک و ناتوان و بي‌نوايي همچون تو مي‌باشد و اينکه خداوند با اين عظمت و قدرت، آنچه از تو خواسته، اموري است که به سود تو مي‌باشد که کار نيک را انجام دهي و از کار زشت خودداري کني.

[2] . ظاهراً مقصود از اهل آخرت کساني است که از دنيا رفته‌اند، اگر نيکوکار بوده‌اند پاداش و اگر زشتکار بوده‌اند، کيفر براي ايشان، آماده گرديده است.